سینماسینما، حمید عبدالحسینی*
مهرجویی سال‌های گذشته و در پاسخ به سوالی که چرا سبک و مدل فیلمسازی‌اش در دوران متاخر دستخوش تغییر شده و دیگر خلاقیت پیشین را ندارد گفته بود: خلاقیت امروز من اینگونه است و این سبک را مناسب این زمان می‌دانم. (نقل به مضمون)
در مواجهه با مهرجویی و فیلم‌های این سالیانش دو راه در پیش است یا اینکه آثار متاخر را با فیلم‌های گذشته‌اش قیاس کنیم که در این صورت با نتیجه‌ای به کل متفاوت روبه‌رو خواهیم شد و یا اینکه در مسیری دیگر، فیلم‌های مهرجویی را صرف نظر از سابقه و کارنامه‌ی گذشته‌اش صرفا بر مبنای یک فیلم و با خود آن آثار بسنجیم. به نظر می‌رسد در پیش گرفتن نقطه نظر دوم در مواجهه با آثار این سال‌های استاد منطقی‌تر باشد و اساسا خود مهرجویی نیز این فیلم‌ها را با همین رویکرد و در فضایی متفاوت از کارنامه‌ی پنجاه ساله‌اش می‌سازد. لامینور می‌کوشد تا دغدغه داشته باشد؛ دغدغه‌ی فرهنگ، هنر و علاقه‌مندی جوانان به این مسیر. در تلاش است تا با کنار هم قرار دادن دو تفکر از دو نسل، یکی در جایگاه پدر و دیگری به عنوان پسر به دو نگرش کاملا متضاد در رویارویی با مسائل تربیتی و پرورشی رنگ و بویی جذاب ببخشد و این موقعیت را با خرده پیرنگ‌هایی به پیکره‌ی واحد تبدیل کند. لامینور سعی می‌کند تا به علائق موسیقایی دختری جوان در چنین خانواده‌ای بپردازد و این محدودیت‌ها را نه فقط در چهارچوب‌های اخلاقی-خانوادگی، بلکه در سطح جامعه و نگرش‌های حاکمیتی نیز مورد نقد قرار دهد. داشتن تمام این دغدغه‌ها قابل احترام است و می‌تواند به برگ‌های برنده‌ای در اختیار فیلمساز بدل شود که موجبات ساخت فیلمی جذاب و موثر را فراهم کند اما چرا لامینور در نهایت اینگونه نیست؟!
مهرجویی از همان فیلمنامه و در شخصیت‌پردازی و دیالوگ‌نویسی رویکردی برملا و بیرونی را برمی‌گزیند و تمام متریال و عناصر پردازش کاراکترها اعم از سبقه، رفتار، علائق و انگیزه‌ها را در قالب کلام و گفتگو و نه در موقعیت و داستان قرار می‌دهد. نگاهی که مهرجویی به نادی (پردیس احمدیه) به عنوان یک دختر جوان دارد بیشتر شبیه نگاه یک پدربزرگ است تا دخترکی در این سن و سال. پدرش نیز که قرار است به واسطه‌ی اتفاق ناگوار زندگی برادرش به یک سد و مخالف در برابر دخترش تبدیل شود با انتخاب سیامک انصاری و سبک بازی‌اش، تحکمش ملموس و پذیرفتنی نیست.
رابطه‌ی پدربزرگ و نادی به واسطه حضور علی نصیریان و شخصیت کاریزماتیک خود او و نیز تلاش و انرژی پردیس احمدیه تا اندازه‌ای باورپذیر و پذیرفتنی‌تر از سایر آدم‌های فیلم از آب درآمده که بیشتر مرهون انتخاب بازیگران این کاراکترهاست تا پیش‌فرض‌های فیلمنامه و …
درنهایتِ همه‌ی این پراکندگی‌ها و ضعف‌ها و تناقضات، حکایت پایان‌بندی لامینور کاملا مجزاست و راهی متفاوت را برمی‌گزیند؛ در کنار پایان واقع‌گرای تلخ فیلم با پایان نمادین شیرینی روبه‌رو هستیم که به شدت فکر شده و دقیق هر دو وجه عینی و ذهنی کاراکتر را به خوبی بازگو می‌کند. پایانی که در ذات خود با تلخی همراه است؛ تلخکامی نهفته در واقعیت که با شیرینی رویای ذهنی ممزوج می‌شود و طعمی اسرارگونه را پدید می‌آورد. پایانی پارادوکسیکال و ویژه که در جایی بلندتر از کلیت فیلم قرار می‌گیرد و ردی از مهرجویی را دست‌کم در انتهای فیلم بر جای می‌گذارد.
*نویسنده و کارگردان
لینک کوتاه
مطالب مرتبط
- سخنگوی قوه قضاییه اعلام کرد؛ ابعاد پرونده قتل داریوش مهرجویی روشن است
- پایان کار جشنواره فیلم کوروش با معرفی برگزیدگان
- مراسم سالگرد قتل داریوش مهرجویی و همسرش برگزار شد؛ دادخواهی دوباره در سالگرد «شب هولناک سینمای ایران»
- نصیریان: سینما را از مهرجویی آموختم/ اولین حضور رئیس جدید سازمان سینمایی در میان هنرمندان
- سی و ششمین جشنواره فیلم کودک و نوجوان؛ پروانه زرین روی شانه برگزیدگان
- بزرگداشت داریوش مهرجویی در جشنواره کوروش
- کانون کارگردانان سینما برگزار می‌کند؛ مراسم اولین سالگرد قتل داریوش مهرجویی و وحیده محمدیفر
- علی نصیریان در سالگرد تماشاخانه سنگلج مطرح کرد: تئاتر را نمیتوان دیکته کرد
- نمایش «بانو» در جشنواره فیلم‌های ایرانی کوروش/ برگزاری یادبود داریوش مهرجویی در تورنتو
- سینمای ملی ایران را تعریف کنید و شکل آن را بکشید
- اختتامیه پاسداشت فرهنگی روز ملی سینما؛ یادبود کیومرث پوراحمد و داریوش مهرجویی برگزار شد
- تحولات سیاسی و جریان موسوم به موج نو در سینمای ملی/ بهمناسبت روز ملی سینما
- برگزاری مجدد دادگاه متهمان قتل داریوش مهرجویی و وحیده محمدیفر
- «سیصد» از علی نصیریان تقدیر کرد
- هارون یشایایی: مهرجویی خیلی اهل مدارا بود
نظر شما
پربازدیدترین ها
- وقتی زن تبدیل به «ناموس» می‌شود/ نگاهی به فیلم «خورشید آن ماه»
- چهره تلخ عشق یک سویه/ نگاهی به فیلم «در دنیای تو ساعت چند است؟»
- اختصاص سینماسینما/ سه فیلم ایرانی در جشنواره فیلم‌های برتر سال ۲۰۲۴ مجله تله راما
- گفتوگو با محمد مقدم درباره سینمای مستند/ فیلم مستند، جهانی است ساختگی؟
- تاریخچه سریالهای ماه رمضان از ابتدا تاکنون/ در دهه هشتاد ۴۰ سریال روی آنتن رفت
آخرین ها
- حضورهای بین المللی فیلم کوتاه تامینا
- گلدن گلوب اعلام کرد؛ وایولا دیویس جایزه سیسیل بی دمیل ۲۰۲۵ را می‌گیرد
- درباره «قهوه پدری»؛ قهوه بیمزه پدری
- «کارون – اهواز» در راه مصر
- اختتامیه جشنواره «دیدار» ۱۷ دی برگزار خواهد شد
- اختصاص سینماسینما/ سه فیلم ایرانی در جشنواره فیلم‌های برتر سال ۲۰۲۴ مجله تله راما
- ترجمه اختصاصی سینماسینما/ «مجمع کاردینالها»؛ موفقیت غیرمنتظره در گیشه و جذب مخاطبان مسنتر
- مدیر شبکه نسیم توضیح داد؛ مهران مدیری، جنابخان، فرزاد حسنی و چند برنامه دیگر
- تاکید بر سمزدایی از سینما و جشنواره فجر/ علیرضا شجاع نوری: ادغام جشنوارهی ملی و جهانی فجر سیاسیکاری بود
- ترجمه اختصاصی سینماسینما/ جادوی «شرور»؛ داستانی از دوستی، تفاوتها و مبارزه با تبعیض
- برای پخش در سال ۲۰۲۵؛ پسر شاهرخ خان برای نتفلیکس سریال می‌سازد
- ترجمه اختصاصی سینماسینما/ «گلادیاتور ۲»؛ بازگشتی باشکوه به کُلُسیوم و سنت حماسههای سینمایی
- اعلام نامزدهای چهلمین دوره جوایز انجمن بینالمللی مستند/ محصول مشترک ایران و انگلیس در شاخه بهترین مستند کوتاه
- اصغر افضلی و انیمیشن «رابینهود» در تازهترین قسمت «صداهای ابریشمی»
- جایزه جشنواره آمریکایی به پگاه آهنگرانی رسید
- چهل و سومین جشنواره فیلم فجر؛ از فرصت ثبت نام فیلم‌ها تا داوری عوامل بخش نگاه نو
- نمایش بچه / گزارش تصویری
- اهمیت «باغ کیانوش» در سینمای کمدی زدهی این روزها
- برای بازی در فیلم «ماریا»؛ نخل صحرای پالم اسپرینگز به آنجلینا جولی اهدا می‌شود
- اکران فیلم علی زرنگار از اواخر آذر؛ «علت مرگ: نامعلوم» رفع توقیف شد
- مانور آمادگی همراه اول برای رویارویی با بحران؛ تمرینی برای پایداری ارتباطات
- بررسی هزینه و درآمد تولیدات ۳ سال اخیر؛ حساب کتاب فارابی جور است؟
- در اولین روزهای اکران بینالمللی؛ «گلادیاتور۲»، ۸۷ میلیون دلار فروخت
- اعضای شورای سیاستگذاری جشنواره فیلم فجر معرفی شدند
- نامزدی ۲ جایزه آمریکایی برای «دوربین فرانسوی»
- «شهر خاموش» بهترین فیلم جشنواره نوستالژیا شد
- فروغ قجابگلی بهترین بازیگر جشنواره ریچموند شد
- «تگزاس ۳»؛ کمدی از نفس افتاده یا موفقیت تکراری؟
- روایتی از سه نمایشنامه از محمد مساوات روی صحنه میرود
- «کارون – اهواز» در مراکش
