تاریخ انتشار:۱۳۹۵/۰۹/۲۱ - ۲۳:۱۸ تعداد نظرات: ۰ نظر کد خبر : 35211
%d9%85%d9%86%d8%b2%d9%84
تهمینه میلانی به تازگی مصاحبه ای با نشریه منزل (نشریه دکوراسیون داخلی )کرده ودر بخشهایی از آن حرفهای جالبی زده است .
به گزارش سینماسینما،بخشهایی از این مصاحبه به شرح زیر است :
آیا چون شما معمار هستید اغلب شخصیت‌های زن  فیلم‌های شما همانند «آتش‌بس ۱»، «آتش‌بس ۲»،  «یکی از ما دونفر»، « دوزن»  و یکی از زنان «افسانه  آه» معمار هستند؟
حتما بی‌تاثیر نیست. من با مشکلات زنان معمار بیشتر از مشاغل  دیگر آشنا هستم. شاید برای همین بیشتر این خانم‌ها یا معمار هستند یا دانشجوی معماری. البته در مورد زنان دیگر هم فیلم ساخته‌ام. زنان خانه‌دار، معلم، نویسنده و البته زنان خاموش جامعه که کسی به آنها اهمیت نمی‌دهد و ایشان با مشکلات‌شان، خاموش و بی‌صدا از پا درمی‌آیند. یادم هست سال  ۶۵   اولین باری که برای نظارت ساخت یک خانه، سر ساختمان می‌رفتم، کارگران که عادت به مهندس ناظر مونث نداشتند به‌عناوین مختلف آزارم می‌دادند! دوغاب و سیمان بر سرم می‌ریختند و … اما امروزه زنان مهندس ما مشکلات کمتری از ما دارند.
 آیا کار در سینما و رشته معماری برای‌تان هم ارزش است؟
اغلب مردم مرا به‌عنوان فیلمساز می‌شناسند. اما من حقیقتا خوشحال هستم که معمارم. متاسفانه هنر در جامعه ما سیاسی شده و امکان کمی برای خلاقیت هنرمند باقی مانده است. فیلمنامه‌های من و بسیاری از همکاران اجتماعی سازم  مدام  رد می‌شود. من خوشبختم که در این شرایط می‌توانم در رشته معماری به خلاقیت بپردازم و مثل همکاران سینمایی افسرده نباشم اما  اغلب از همه جوانانی که می‌خواهند هنر بخوانند، می‌خواهم که در رشته دیگری تحصیل کنند و مثل من در هنر هم فعالیت کنند. “البته ناگفته نماند سینما شغل اصلی من است و من به‌عنوان معمار گرچه  طراح و نایب رئیس شرکت  «مهندسین مشاور آرتابین» هستم اما در واقع کارمند همسرم هستم. (‌می خندد‌)
نقش معماری در سینمای ایران در گذر زمان را چگونه می‌بینید؟
متاسفانه روزبه‌روز بدتر می‌شود . به‌دلیل گرانی صنعت فیلمسازی طراحی صحنه به دوست و آشنا سپرده می‌شود و بیشتر فیلم‌ها در یک خانه با اجاره  ارزان ساخته می‌شود. فیلم‌ها خالی از شهرهای دیگر شده‌اند و فقط شهر تهران به نمایش گذاشته می‌شود. دوربین روی دست به طرز حیرت‌آوری باب شده و گاه حتی یک تصویر با قاب مناسب در فیلم‌ها دیده نمی‌شود.کلام آخر: آینده معماری و سینمای ایران را چگونه پیش‌بینی می‌کنید؟

بستگی به مدیریت کلان کشور دارد؛ حرکت‌هایی در زیباسازی نمای ساختمان‌های بلندمرتبه در شهرداری‌ها احساس می‌شود اما کافی نیست. اگر وضع به همین منوال پیش برود، آینده معماری و سینما  فاجعه خواهد بود. فیلم‌های ارزان‌قیمت با دوربین روی دست بیشتر خواهد شد و شمال شهرها  پر از خانه‌هایی با نمای رومی من‌درآوردی!  و البته بخش‌های فقیرنشین شهرها با بلوک‌های ارزان‌قیمت و بدون نما رو به ازدیاد خواهند گذاشت.
برچسب‌ها:

لینک کوتاه

مطالب مرتبط

نظر شما


آخرین ها