تاریخ انتشار:۱۳۹۹/۰۳/۲۸ - ۱۸:۳۷ تعداد نظرات: ۰ نظر کد خبر : 137630

سینماسینما، عباس اقلامی

بهزاد نعلبندی از سینمای مستند وارد سینمای داستانی شده است. از گذاری گذر کرده که نشان از این دارد که سینما را برای بیان سینماتوگرافیک دغدغههای ذهنی خود به عنوان یک مدیوم جذاب برگزیده تا سوژههای حقیقی را روی پرده مقابل چشمان تماشاگرانی قرار دهد که در گذران سریع زندگی اجتماعی یا آنها را ندیدهاند، یا به‌سرعت و بدون لحظهای مکث از کنارشان گذشتهاند.

«پرو» به عنوان اولین فیلم بلند داستانی نعلبندی در امتداد همین خط سیر ذهنی فیلم‌ساز است. پرداختن به زنان آسیب‌دیده اجتماعی را پیش از این در مستند «کاغذپارهها» از این فیلم‌ساز دیدهایم و در «پرو» تلاش او را در نشان دادن داستانی با بیان دراماتیک از مشاهدهای نزدیک از زندگی تعدادی از این زنان آسیب‌دیده شاهدیم. ماجراهای «پرو» را میتوان پس یا پیشِ یکی از وقایع تاثیرگذار زندگی زنان آسیب‌دیده مستند «کاغذپارهها» دید. فیلم با ساختار اپیزودیک پنج فصلی به زندگی فائزه، سپیده، مینو و در کنار این دختران به زندگی رضا و پیمان در نقش مردانی موثر در زندگی این شخصیتها نزدیک میشود. نعلبندی شخصیتهای خود را از میان طبقات مختلف اجتماعی و صاحبان عقاید مختلف انتخاب کرده و تلاش دارد بدون این‌که قضاوتی کند، بخشی از این زندگیها را پیش چشم تماشاگر بگذارد. بخشی که هر چند برشی مقطعی به نظر میرسد، اما تلاشی است برای واداشتن تماشاگر به عمیقتر شدن در این سرگذشتها از دل همین تکههای برگزیده از سوی فیلم‌ساز.

«پرو» جامعهای را به تصویر میکشد که قامت آن ناراستی دارد و دوختن لباسی در قواره آن سخت است. این ناراستی را در سویی از جامعه در زندگیهای مخفی، دروغ در خانواده و خشونت خانگی میبینیم و در سوی دیگر در تلاش ناسازگار با اطرافیان در کسی که فکر میکند باید امانتدار و به حق خود قانع باشد و در این راه در تقابل با کسانی قرار میگیرد که تعریفی از حق و امانت پیش رویش میگذارند که با باورهای او ناسازگار است.

در فیلم، از تهیه پارچه تا پرو لباس با داستانکهایی روبه‌رو میشویم که نقطه اتصال آنها دخترانی هستند که هر کدام در مشکل ارتباطی با افراد و جامعه پیرامون خود هستند. گفتنی است که این دغدغه ضروری را نعلبندی در «پرو» میتوانست به شکل بهتری روی پرده ببرد، اگر در شخصیتپردازیهایش بیشتر از آن‌چه میبینیم، به آنها نزدیک میشد و دست خود را در بیان شرحی از زندگی و نقطه عزیمت و خط سیر اجتماعی شخصیتهای فیلمش بازتر میگذاشت. فیلم نگاه انسانی به دختران آسیب‌دیده و در معرض مخاطرات اجتماعی دارد که جا داشت این نگاه را به ارتباطات انسانی و اجتماعی شخصیتهایش نزدیک‌تر کند تا تصویری نزدیک‌تر از حقیقت زندگی این دختران پیش روی تماشاگر بگذارد؟ تصویری که تماشاگر را وادارد برای درکشان کمی کنارشان مکث کند.

منبع: ماهنامه هنروتجربه

لینک کوتاه

مطالب مرتبط

نظر شما


آخرین ها