پایگاه خبری تحلیلی سینماسینما

سینماسینما، محمد تقی زاده:

رامبد جوان در جدیدترین تجربه سینمایی اش به سراغ ژانر معمایی و جنایی رفته که بجز یک فیلم در کارنامه بازیگری اش ، تجربه چندانی در این عرصه نداشته است. اینکه هنرمند باید جسور و شجاع باشد ،درست!  و اصلا از ویژگی های یک هنرمند (دراینجا فیلمساز) واقعی ، ورود به عرصه های تجربه نشده کارنامه اش و ریسک کردن در گونه هایی که تجربه نکرده است ولی هرچیزی قاعده و قانونی دارد و صرف علافه مند بودن و ریسک پذیری و شجاعت نمی شود به سراغ ساخت فیلمی رفت که به نظر می رسد هیچ شناختی از قواعد و گرامرش نداشته و فقط جهت ارضای عطش فیلم سازی آنهم در گونه اکشن ، فیلمساز مورد اشاره به یاخت چنین فیلم مبهم و مغشوشی اهتمام ورزیده است.

همین رویه را سال گذشته مانی حقیقی در فیلم اژدها وارد می شود به نمایش گذاشت ، یعنی بدون اینکه داستان روشن و آدم های درستی در متن فیلمش باشد فضایی عجیب و غریب با فیلمبرداری و لوکیشن هایی خاص و چشم نواز را به تصویر کشید که عملا چیزی جز بازی دادن به تماشاگر و زیر پا گذاشتن تعهد فیلمساز به واقعی بودن قصه در تیتراژ اولیه فیلم نبود. امسال هم رامبد جوان در ادامه بازیگوشی های تمام نشدنی اش که البته همه جا هم بد نیست به سراغی فیلمی به زعم خود دیوانه وار و اکشن رفته که هیچ چیزش سر جای خود نیست و همه چیز تنها در راستای جاه طلبی فیلمساز برای ساخت فیلمی جدید و تجربه نشده خلاصه می شود.

داستان نگار به ظاهر داستان تلاش یک دختر برای وارسی قتل پدرش است که به گفته پلیس خودکشی کرده است ولی گویی نگار این گفته را قبول ندارد و شخصا و قیصر وار پیگیر قضیه است . ایده سورئال بودن فیلم و مشخص نبودن خواب و خیال موقعی میتوانست به بار بنسیند که در خدمت متنی منسجم و قوی بود. لحظه های پر سرو صدا و و زد و خوردهای بیجا و اضافی فیلم نتیجه ای جز عصبی کردن و خسته کردن تماشاگر ندارد و در الین میان عاشقانه هایی نیز بین جواهریان و فروتن گنجانده شده که این فضای سنگین و پرسر و صدا را تلطیف کند و به فیلم رنگ و رویی عاشقانه دهد ولی همه این دیوان بازی ها چه در عاشقانه ها و چه در اکشن ها نمیدهد یک فیلم خوب.

در آخر باید به بازی بهش دت پراکت و پرانرژی نگار جواهریان در نقش نگار و موسیقی کریستف رضاعی به عنوان ویژگی های مثبت فیلم اشاره کرد که آنهم در میان بازیگوشی های دیوانه وار فیلمساز راه به جایی نمیبرد.