پایگاه خبری تحلیلی سینماسینما

سایه بانی از حصیر…
آدمها می آیند همچون مسافری در صبح یک روز که زمین و زمان را برفی سفید پوشانده است، و با زندگیشان ،جای پایشان را بر زمین باقی می گذارند. بعضی آنچنان بی مقصود و بی هویت و بی تاثیرند که با اولین تابش آفتاب از آنان چیزی باقی نمی ماند .اندک انسانهایی هستند که جای پای ماندگار و عمیق از خود به جا می گذارند.
اصغر عبداللهی چنین انسانی بود .او با زندگی اش که سراسر قابل احترام بود و با تعهد به کارش که همه احساس مسئولیت بود و ناشی از عشقش به باورها واعتقاداتش، در چارچوبهای انسانیش، قلم زد و نوشت و خالق آثاری شد که بزرگان سینما چه در قالب کودک و چه بزرگسال از همکاری با او به عنوان یک هنرمند دوست و همراه لذت بردند و این لذت را به مخاطب انتقال دادند. مسافر ناگزیر از سفر است و ناچار به پرواز و آنچه از او به جا مانده خاطره پروازش است در سفر زندگی و جای پایی که از خود میگذارد.
اصغر عبداللهی یقینا و به باور همه، مسافر فرهیخته و سبکبال، بی نیاز از آنچه آدم را زمین گیر می کند ،محترم و با اندیشه های پاک و محترم بود برای خانواده ، دوستان،شاگردانش و برای ادبیات و هنر و سینما بود.او رفت و از خود آثار نیک به جا گذاشت اورفت و برای ما دلتنگی نبودنش را به جا گذاشت.
جایش همیشه و تا ابد خالی ولی خاطره اش تا همیشه و تا ابد، ماندگار…
مرکز توسعه سینمای کودک و نوجوان