پایگاه خبری تحلیلی سینماسینما

سینماسینما، علی اصغر کشانی:

(تختی): نریشن های مزاحم و ضعف در پردازش نقش و بازی گرفتن از نابازیگر برای نقشی چنین مهم و تبدیل شدن شخصیت به ربات در برخی سکانس ها. کاش در پایان بندی فیلم مقداری توجه به مخاطب عامی که زمان اکران می خواهد از سالن سینما بیرون بیاید می شد.

(معکوس): گام محکم اول در اجرا برای در نظر گرفتن مخاطب سینمارو و توجه به ژانر و خب هوشمندی برای در نظر گرفتن علاقمندی بخش قابل توجهی از مخاطبان به برتری طلبی زنانه و البته کماکان دیالوگهای قلمبه سلمبه کیمیایی وار برگرفته از شعر سپید در دهان شخصیتهایی ورای جغرافیای مبهم فیلم، و یک پایان بندی جالب: چپِ سرمایه دار، به داد همه می رسد!

(سال دوم دانشکده من): اثری کماکان در حال و هوای آثار اواخر دهه هفتاد فیلمساز. فاصله نگاه فیلمساز از دنیای جوانان امروز و البته فیلمی که ایدئولوژی اش بر نادرستی رفتار، بی ثباتی شخصیت و خطاکاری و خامی دانشجویان بنا شده است.