پایگاه خبری تحلیلی سینماسینما

 جام جم نوشت :

رک و راست و پرحاشیه است. هر جا حرفی بزند تا مدت ها پیغام و پسغام ها ادامه پیدا می کند، اما جالب این که شجاعانه پای حرفش می ایستد و کوتاه نمی آید. حالا هر قدر همه نظر مخالف او داشته باشند و پاسخش را بدهند، مرغش یک پا دارد و سر حرفش می ماند. البته ممکن است در معدود مواردی هم صلاح ببیند که عذرخواهی کند.
مانند همین هفته پیش که ماجرایی پیش آمد و او گفت فلان تهیه کننده باید برود روضه بخواند، او را چه به تهیه کنندگی! هرچند پای بقیه حرف هایش ماند، اما بابت این یک حرف عذرخواهی کرد. اگر حواشی که در هفته اخیر برای برنامه خندوانه رخ داده است، را دنبال کرده باشید متوجه شده اید از چه کسی حرف می زنم. محمدحسین فرحبخش، تهیه کننده، صاحب کمپانی پویافیلم (با شراکت عبدا… علیخانی) و کارگردان سینما.
شاید برخی از مخاطبان سینمایش که البته عامه مردم هم هستند، او را چندان نشناسند و تنها کارهایی را که تهیه کنندگی کرده است، دیده باشند. فرحبخش از دهه ۶۰ تا امروز به عنوان تهیه کننده در سینما مشغول بوده است، از دهه ۸۰ تصمیم گرفته وارد عرصه کارگردانی هم بشود و البته از میانه دهه ۷۰ تا اواسط دهه ۸۰ چند بار هم فیلمنامه نویسی را تجربه کرده است.
او در کارنامه فعالیت های خود ۴۶ تهیه کنندگی، پنج کارگردانی و سه فیلمنامه نویسی را دارد و البته همان طور که ارقام نشان می دهد بیشتر در عرصه تهیه کنندگی فعال بوده است.

گردش مالی فیلم های پرفروش
اگر نگاه دقیقی به فهرست بلندبالای تهیه کنندگی او بیندازیم، عموما با آثاری عامه پسند روبه رو می شویم که خط داستانی ضعیفی دارند و به هیچ وجه مورد توجه منتقدان سینما قرار نمی گیرند. اما از طرف دیگر فروش خوبی دارند و سینماداران اصولا از اکرانشان راضی هستند.
در واقع می توان گفت هر چند کارنامه فرحبخش پر است از نام فیلم های آبکی که اعتباری برای سینما محسوب نمی شود و چیزی به سینمای ایران نمی افزاید، اما در اوضاع نابسامان اقتصاد سینمایی ما گردش مالی را بالا می برند و می توان گفت بازدهی اقتصادی خوبی برای سینما دارند؛ بازدهی که البته دست فرحبخش را هم در پرداخت دستمزد بازیگران باز می گذارد و موجب خوشنامی اش به عنوان یک تهیه کننده خوش حساب می شود، ذکر این نکته هم ضروری است که ایشان تهیه کننده فلم های کم هزینه و نسبتا پرفروش است و با سایر توصیفات خودتان می توانید این موضوع را تحلیل کنید!
در فعالیت های فرحبخش تهیه کننده می توان به فیلم «بچه های طلاق» اولین ساخته تهمینه میلانی در سال ۱۳۶۸ هم اشاره کرد. همچنین فیلم «آواز قو» با معرفی بهرام رادان به عنوان یک سوپراستار هم در کارنامه فعالیت های فرحبخش دیده می شود. البته این فیلم نکته جالب دیگری هم دارد و
بر اساس نخستین فیلمنامه پیمان معادی ساخته شده است.

از دهه ۶۰ تا ۹۰
او در دهه ۶۰ تهیه کننده فیلم های اکشن است، از دهه ۸۰ سراغ ساخت فیلم های تین ایجر می رود و از اواسط این دهه هم تهیه کنندگی فیلم های کمدی رمانتیک را در دستور کار خود قرار می دهد. او طیف خاصی از مخاطب را انتخاب کرده، بخوبی برای همان طیف برنامه ریزی می کند و می داند باید چه فیلمی روی پرده برود تا آنها دست به جیب شوند و به سینما بروند.
طی چهار دهه گذشته همواره سینما مسیر خودش را رفته و فرحبخش هم مسیر خودش را. از ۲۳ سالگی اش که وارد عرصه تهیه کنندگی شده بقیه آن طرف جو بوده اند و ایشان، این طرف جو. اما نمی توان از این نکته گذشت که هر چند در سینما تقریبا همیشه تنها مانده و نظراتش هم مخالف دیگران بوده، اما توانسته روی پای خودش بایستد و به مسیرش ادامه دهد. مثلا وقتی چند سال پیش سینماگران در حال تلاش برای بازگشایی سینما بودند، جناب فرحبخش خواستار تعطیل ماندن خانه سینما بود! او حالا هم مخالف سرسخت اکران فیلم های گروه هنر و تجربه بوده و معتقد است، در حالی که سالن سینما کم داریم، نباید یک فیلم برای چند نفر مخاطب اکران شود.

تهیه کننده فیلمساز می شود
گفتیم فرحبخش کارگردانی را هم تجربه کرده است. عطش، زندگی خصوصی، مستانه، آب نبات چوبی و پا تو کفش من نکن به ترتیب ساخته های سینمایی او هستند. از میان این فیلم ها «زندگی خصوصی» حواشی بسیاری داشت و بسیاری از مذهبیون از این فیلم دل خوشی ندارند. دیگر فیلم هایش هم خواه ناخواه رنگ و بوی فیلمفارسی های قبل از پیروزی انقلاب را دارد و فیلم آخرش «پا تو کفش من نکن» هم به زعم برخی منتقدان مرزهای ابتذال را جابه جا کرده است! اما واقعیت این است که برای فرحبخش فقط فروش مهم است و همانقدر که منتقدان به او اهمیت نمی دهند، او هم نسبت به آنها بی اهمیت است و نظراتشان را دنبال نمی کند.

اظهار نظرهای جنجالی
همان طور که اول مطلب اشاره کردیم، اظهار نظر جنجالی کم نداشته و ندارد. یک روز به تهیه کننده خندوانه خرده می گیرد و روز دیگر هم ممکن است به یک اصلاح طلب دو آتشه بند کند که فلانی را، فلان سال حراست ارشاد شلاق زده است. حالا هر قدر هم طرف انکار کند، پاسخش این است که نگذار دهانم باز شود و بگویم! البته این رویکرد را در بحث هایی که با رامبد جوان هم داشت، مشاهده کردیم و دیدیم که منطق آقای فرحبخش هنوز هم همان منطق «بگم بگم» است! منطقی که ظاهرا همین کاربرد را دارد و قرار نیست به مرحله بعدی بروید و اگر چیزی هم هست بیان شود!