پایگاه خبری تحلیلی سینماسینما

نازنین متین نیا در اعتماد نوشت :

ساخت فیلم فاخر، دغدغه همیشگی مدیران فرهنگی است: دغدغه ای که گاهی حاشیه می سازد و گاهی هم مثل همین روزها، آنقدر حاشیه های دیگر زیاد است که جایی در حوالی دوردست ترین خبرها گم می شود و کسی نگاهی به آن نمی اندازد.
جمعه شب و در یک برنامه خبری ویژه، وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی در امتداد صحبت های مفصلش درباره سازمان نظام رسانه ای و سازمان نظام هنری، افزایش تعداد کتابخانه ها در مساجد و در نهایت افزایش کانون های فرهنگی و هنری مساجد از تعداد ٨٠ هزارتا به بالا، از افزایش نرخ بودجه ساخت فیلم فاخر به بنیاد فارابی هم خبر داده است.
صالحی امیری اعلام کرده که سال ٩۶، بودجه فیلم های فاخر ٣۵ میلیارد تومان افزایش پیدا می کند تا فیلمسازانی که فیلم های فاخر و درجه الف می سازند، بودجه بیشتری در اختیار داشته باشند. فیلم های فاخر در تعریف سینمایی به فیلم هایی معمولاتاریخی، مذهبی و فرهنگی خاص گفته می شود که در راستای حفظ ارزش های مختلف به تصویر کشیده می شوند.
اما نکته جالب درباره این فیلم ها این است که در سال های گذشته و در اثر سوءمدیریت مدیران سینمایی دولت گذشته و هدر رفتن بودجه های این فیلم ها، محبوبیت ساخت چنین فیلم هایی هم در قشر سینمایی از دست رفت و جز چند فیلمساز خاص، فیلمسازی برای این بخش سینما باقی نمانده: نمونه واضح این ادعا هم جشنواره امسال است که یا فیلم هایش با تهیه کنندگان خصوصی و مستقل و توسط کارگردانان جوان ساخته شده یا با توجه به موضوع، از نهاد و ارگانی خاص حمایت شده. چنین بود که فیلم فاخر در جشنواره امسال غایبی بزرگ بود که حتی غیبتش هم احساس نشد و بیشتر از این، عدم حضور دغدغه های دیگر سینماگران به چشم آمد که مطمئنا بخشی از آن، دغدغه مالی و بودجه حمایتی است.
در چنین شرایطی شاید بهتر است که مدیران فرهنگی یک بار دیگر این دغدغه فیلم فاخر ساختن را بررسی کنند و با توجه به شرایط، مطالبات مخاطبان و البته وضعیت صنعت سینما و سینماگران، این بودجه را در ردیف بودجه ای قرار دهند که کارایی بیشتر دارد و به نفع جامعه سینمایی، از مدیران سینمایی تا سینماگران، است. بودجه اندک فرهنگی و دغدغه های مهم فرهنگی، ارزش این بازبینی مجدد را دارد، ضمن اینکه آرشیو گیشه سینمای ایران نشان می دهد که اکثریت فیلم های فاخر در فهرست، نتوانستند هزینه تولید را تامین کنند و اگر پشتوانه های حمایتی دیگر نبود، سرنوشت شان تعریف چندانی نداشت.