گاهی فکر میکنم چه اتفاقی میافتد که بعضی همکاران ما در برخی رسانهها تا این اندازه با موضعی خصمانه و منفی از هیچ تلاشی برای تخطئه یک رویداد مهم بینالمللی که در کشور خودمان برگزار میشود، دریغ نمیکنند. چرا دلمان نمیخواهد یک جشنواره آبرومند در کشورمان داشته باشیم؟ چرا کمک نمیکنیم این جشنواره مسیر بهترشدن را طی کند؟ گاه طوری برخورد میشود که انگار این جشنواره در یک کشور دشمن برگزار میشود و ما موظفیم به هر قیمتی علیه آن بنویسیم، سرکوبش کنیم و حتی بهدروغ کمرونق جلوهاش دهیم. گاهی در تمایلات ملی آدمها میشود شک کرد و میشود از این میزان حقد و حسد شگفتزده شد. جشنواره جهانی فیلم فجر این روزها در تهران در حال برگزاری است. روزانه بالغ بر چهارهزارنفر در پردیس چارسو در رفتوآمدند، غالب آثار ایرانی که برای نخستینبار به نمایش درمیآیند بین ۸۰ تا صددرصد ظرفیتشان پر شدهاند، بیش از ۱۰ فیلم خارجی بدون حتی یک صندلی خالی روی پرده رفتهاند، بارهاوبارها مسئولان چارسو ناچار شدند صندلیهای پرتابل وارد سالن کنند تا تعداد بیشتری از علاقهمندان بتوانند از فیلمها استفاده کنند، چندین سئانس فوقالعاده داشتهایم و همه اینها در حالی است که داریم درباره فیلمهای خارجی حرف میزنیم. این استقبال از فیلمهایی که بهراحتی در شبکه غیررسمی میتوانند در دسترس قرار گیرند، برای جشنوارهای بینالمللی بسیار جالب توجه است. دوستانی که تنها در کار شمردن صندلیهای خالی هستند، چرا درباره سالنهای پر و صندلیهای اضافه حرف نمیزنند؟ چرا درباره ورکشاپهای پروپیمان و درجهیک حرف نمیزنند که با ازدحام بیسابقه و کیفیت بالا برگزار میشوند؟ چرا درباره پیوند جشنواره با دانشگاه سخنی نمیگویند؟ چرا درباره اینکه در روز بالغ بر پنجهزارنفر به کاخ وارد میشوند چیزی نمیگویند؟ چرا سینماگران مطرح و طراز اولی که در کاخ حاضر میشوند و از شیوه و کیفیت برگزاری اظهار شگفتی میکنند را نادیده میگیرند؟ چرا سوابق میهمانان خارجی جشنواره را انکار میکنند؟ چطور برنامهریزی استفاده حداکثری از حضور میهمانان خارجی را نمیبینند؟ چرا با ادبیاتی سخیف، زیر پونز نقشه بهدنبال چین و آمریکا و آلمان و ایتالیا و فرانسه و هند و دهها کشور دیگر میگردند؟ چطور ازدحام و استقبالها را نمیبینند؟ اصلا چرا همه عادت کردهایم با ازدحام و زیر دستوپاماندن فیلم ببینیم تا اسم جشنواره را بگذاریم پرشور؟ اگر با آرامش و احترام و نظم فیلم ببینیم و از برنامهها استفاده کنیم بهمان نمیچسبد؟ اگر حاشیه و جنجال مزاحم دورمان نباشد، معذب میشویم؟ سیوچهارمین جشنواره فیلم فجر به گواه آنها که انصاف را فراموش نکردهاند، اعم از اهل رسانه و هنرمندان و علاقهمندان، یک اتفاق غرورآمیز برای سینمای ماست. تلاش شده با ایجاد یک فضای مفید، آرام و توأم با احترام، از همه جهات استانداردهای یک جشنواره جهانی مراعات شود. بیشک کموکاستی هم دارد ولی این آغاز راه یک جشنواره درستودرمان در ایران است؛ جشنوارهای که بشود به آن بالید حتی اگر حاشیهسازان و کارشکنان نخواهند.
منبع: شرق
لینک کوتاه
مطالب مرتبط
- فیلم کوتاه «شامیر» نامزد بهترین فیلمبرداری جشنواره امریکایی شد
- جایزهای فراتر از پناهی و فیلمش
- طبقه فرودست، اخلاق و مسالهی انتخاب
- یک یادداشت در هفت پرده
- آنها که «علت مرگ: نامعلوم» را توقیف کردند باید پاسخگو باشند!
- چند کلمه دربارهی فساد و فحشا و ابتذال و «کیک محبوب من»
- به بهانه تغییر رییس سازمان سینمایی/ باید مدیران را پاسخگو کنیم
- جشنواره اسپانیایی به «دوربین فرانسوی» جایزه طلایی داد
- «شامیر» به سیبری میرود
- بررسی مشکلات فیلمنامهنویسی درگفتوگوی کیوان کثیریان با شادمهر راستین و مهران کاشانی/ سانسور مشکل اساسی سینمای ایران
- سینمای مستقل و آینده سینمای ایران بررسی شد؛ سینمای مستقل آزادی، سلطه ناپذیری، عشق و ارزش زن را بازتاب میدهد
- ضرورت توجه به سینما مستقل در ایران بررسی میشود
- یادداشت کیوان کثیریان؛ کلی آیهی یأس و یک آرزو/ درباره انتخاب وزیر ارشاد دولت چهاردهم
- صدداستان ۳؛ انتشار ۳ داستان کوتاه با صدای طوفان مهردادیان
- فرهنگ کجای زندگی نامزدهای انتخابات است؟
نظر شما
پربازدیدترین ها
- آیا رونالدو وارد دنیای «سریع و خشمگین» میشود؟/ دیزل: ما برای او نقشی نوشتیم
- نقش و جایگاه چهرهپردازی در سینمای ایران
- داستان پرسر و صدای «بیسر و صدا»
- مقایسه فیلمنامه «کوچک جنگلی» تقوایی با سریال افخمی/ از پژوهشِ روایتمحور تا روایتِ موردپسند صداوسیما
- تاریخچه سریالهای ماه رمضان از ابتدا تاکنون/ در دهه هشتاد ۴۰ سریال روی آنتن رفت
آخرین ها
- «قمرتاج»؛ از ثبتِ واقعیت تا سازماندهی روایت
- «یک تصادف ساده»، فیلم مورد علاقه باراک اوباما
- مدیران تلویزیون به جای اینکه نقدها را بپذیرند به انتقاد از منتقدان می پردازند
- آخرین قاب یک کارگردان در «سینماحقیقت۱۹»/ احسان صدیقی درگذشت
- «شهر خاموش»؛ طلسم فاوست بر فراز شهر
- واکنش روزنامه هفت صبح به مصاحبه اخیر مهران مدیری : از برج عاج خود پایین نیامد
- استوری سحر دولتشاهی از پشت صحنه «هزار و یک شب»
- از «بادکنک سفید» تا «طعم گیلاس» در نیویورک
- پرویز شهبازی و سینمای مولف
- معرفی برگزیدگان بیست و چهارمین جشن حافظ؛ «پیر پسر» چهار جایزه گرفت/ سه جایزه برای «تاسیان»
- نقش هوش مصنوعی در باز طراحی کسب و کارها در ۲۰۲۶
- نمایش مناسبات داخل زندانها در سریالهای نمایش خانگی چگونه است؟
- «کفایت مذاکرات»؛ شوخیهای نخنما
- چهلوسومین جشنواره جهانی فیلم فجر؛ آزمونی جدی و نگاهی رو به آینده
- نمایش «بانو»ی داریوش مهرجویی در بنیاد حریری
- مستند «جستجو در تنگنا»؛ چیزی که شور زندگی خلق میکند
- «افسانه فیل»؛ سوار فیلی بزرگ و سفید، که انگار همهی راه را بلد بود
- سینمای ما چه سرسبز بود!/به بهانه نمایش نسخه بازسازی شده سارا مهرجویی در موزه سینما
- «کج پیله» وقتی زنها از پوست خودشان، خارج میشوند
- «راه دیگهای نیست»؛ خشونت مرهم زخم
- تحلیلی بر افت ژانر وحشت با تمرکز بر چهارگانه «احضار»/ این فیلم، ترسناک نیست
- «فریاد زیر آب» و موجی که فروکش نکرد
- پیشبینیهای جدید نشریه واریتی برای اسکار ۲۰۲۶
- «سرِ انقلاب»؛ خنده در اتاق بازجویی، نمایش فروپاشی قدرت
- جزئیاتی درباره فیلم جدید ایناریتو/ «دیگر» با بازی تام کروز یک سال دیگر اکران میشود
- نمایش تمام موزیکال «رابین هود»
- «الکترون» نامزد بهترین فیلم جشنواره انگلیسی شد
- تحلیل روانکاوانه فیلم «دوستداشتنی»؛ این رابطه دوست داشتنی نیست
- نمایش «برادران کارامازوف»؛ وفادار به روح اثر نه کالبد
- درباره کامران فانی و ترجمهای ناب/ مرغ دریاییِ فانی
