سینماسینما، شادی حاجی مشهدی
محسن خانجهانی که پیش از این تجربه کارگردانی و تهیه فیلمهایی با بنمایههای دینی، ورزشی و سیاسی را در کارنامه دارد، در مستند A_B_C_D به ثبت بخشی از حافظه تاریخی و رفتار اجتماعی مردم ایران در دوران همهگیری کووید١٩ پرداخته است. این فیلم که جزو آثار برگزیده بخش «ویژه کرونا» در چهاردهمین جشنواره بینالمللی سینماحقیقت نیز بود، تمی پدیده نگر و تعاملی دارد که ضمن مرور سیر بیماری کرونا از ورود تا همه گیری آن در ایران، پیامدها و رفتارهای اجتماعی متاثر از آن را نیز در بین اقشار مختلف جامعه مورد توجه قرار داده است.
مستند A_B_C_D تا جایی که می تواند به ماهیت بیمار و بیماری اشاره مستقیم ندارد، در عوض واکنش های افراد مختلف جامعه را به چنین پدیدهای به تصویر می کشد. او از بستهشدن مغازهها، تغییر عادات و رفتارهای اجتماعی مردم، خلوت شدن بسیاری از مکانهای عمومی و… به دلیل جلوگیری از انتقال بیماری، تصاویری به یادگار نگاه می دارد که در آینده تبدیل به خاطره جمعی خواهد شد.
خانجهانی همچون فیلم «انتهای خیابان پاستور» -ازجمله مستندهای سیاسی و مطرح این فیلمساز در سال های اخیر- که به روزهای پرهیاهوی انتخابات دوره دهم ریاست جمهوری ایران در سال ۱۳۹۲ پرداخته از گفت و گو با مردم کوچه و بازار، از کاسب و محصل گرفته تا زن خانهدار و راننده اتوبوس و… رویکردها و واکنش های متفاوتی را درباره کرونا ثبت می کند که عمدتا توام با یاس و اندوه است.
مشخصه بارز و مهم این مستند این است که علاوه بر تاکید بر وجوه آرکیتکچرال شهری، به هویت و کارکرد اِلمان های مدنی در کنار تاثیر بیماری بر مردم و جامعه ی کرونازده نیز می پردازد و به این ترتیب از ترکیب معماری در نبود مردم معنایی تازه می آفریند.
فیلمساز به جز عامل انسانی به اجزای تشکیل دهنده بستر مورد هدفش توجه دارد؛ به همین دلیل است که حتی پنجرهها، درها، خیابانها، وسایل نقلیه و بناها هم روایت خاص خود را دارند و به مثابه عناصر زنده مدنی، دارای هویت و کنشمند میشوند.
این توجه آگاهانه سبب می شود که چنین مستندی از یک گزارشِ صرفا تصویری- مصاحبه ای فراتر رفته و به یک مستند تعاملی با توجه بر وجوه هنری تبدیل شود.
نماهایی از بازار، اماکن زیارتی، سینماها، راه آهن، صحن مجلس، مدارس و… که در سکوت و خلوتی رعبآور خالی از کسبه و مردم، اکنون خاموش شدهاند، گواه این مدعاست و شاید جالبترین و ترسناکترینشان دیدن هواپیماهای ساکن و ایستاده کنار باند و فرودگاه خالی از جنبوجوش و مسافر باشد.
رنگ پردازی ها اما جذاب است و شهرها تمیزتر و درخشانتر از همیشه به نظر می رسند؛ همچنین حرکت دالی آرام دوربین و لانگ شاتهای هدفدار آن در کنار تدوین نماهای منتخب از اماکن شهری، هوشمندانه بر این سکوت و سکون میافزاید.
فصل آغازین فیلم با پیشدرآمدی از شب و نوای موسیقی در محوطه باز آپارتمان های بلوکهای اکباتان میگذرد، گوناگونی جامعه بهواقع همان پنجرهها و پردههای رنگ به رنگ ساختمانهاست که از درون هر یک آواها و صداهایی متفاوت به گوش میرسد.
نماهای آغازین و پایانی فیلم که با صدای گوش نواز ساز «هَنگ درام» به شکلی دایره وار به هم متصل شده نیز در همین فضا اتفاق میافتد و ارتباط نماهای شروع و پایان فیلم را به خوبی ممکن میسازد.
در بطن فیلم اما، برشهایی از تصاویر خانهها و خیابانهای خلوت با خبرهای مربوط به کرونا در تلویزیون و جراید پیوند میخورد؛ گرچه تدوین گزارشگونه این آمار و اخبار، مخاطب را در معرض مستقیم سوژه قرار میدهد؛ اما به نظر میرسد که نمایش اینسرتهای پشت سر هم از عناوین مشابه خبری، در این بخش،کمی مطول و تکراری شده و بهتر است که در تدوین مجدد کوتاهتر شوند.
فیلمساز در خلال گفت و گو با صاحبان برخی ازمشاغل تنها از صدای آنان استفاده می کند و بیننده ضمن دیدن تصاویری از مکان های خلوت شهر، در ذهن خود صاحبان صداها را تصور میکند.
انتخاب از میان زنان و مردانی که پاندمی کرونا زندگی آنان را تحت تاثیر قرار داده می تواند پاشنه آشیل دیگری برای فیلم باشد. چرا که به نظر میرسد این گزینش ها برای فیلمساز با رویکرد شخصیتری نسبت به جهان مدنظر فیلم اتفاق افتاده است.
در مستند ABCD با قصهها و غصههای ساکنان شهرهای کرونا زده روبرو هستیم، درد دل هایشان را میشنویم، اما همه در سطح باقی میمانند. اینگونه است که به طور مثال کرونا برای یک بیمار بهبود یافته، فرصتی برای خودشناسی و قدرت لذت بردن از لحظات زندگی میشود و برای دختری دیگر که مادرش را بی هیچ مراسمی شایسته، به خاک سپرده، عذاب وجدان و دلتنگی به دنبال دارد.
در فیلم حضور یک پیک موتوری که همه گیری و قرنطینه، کسب و کارش را کساد کرده از بقیه پررنگتر است و دوربین با او بیش از همه همراه میشود. این عدم مشابهت در میزان پرداختن به سوژه های انسانی مخاطب را در مقابل این پرسش قرار می دهد که بالاخره قصه اصلی فیلم می تواند مربوط به کدام یک از این آدمها باشد. در واقع گویی قصه هیچ کس از بقیه مهم تر نیست و در عین حال شرح حال همه مهم است.
این مستند ضمن تمرکز بر یک پیرنگ اصلی به نام کرونا، قصه محوری ندارد و اتفاق جامعتری را در سطح یک واکنش عمومی، پوشش میدهد که شاید از نیمه به بعد برای مخاطب رخوت آور و اندوه زا باشد.
در این میان نکتهای که ممکن است پس از تماشای این تجربه جمعی برای مخاطب جالب باشد، این است که افراد جامعه چطور بر اساس تاثیرات و تغییرات ایجاد شده عمل می کنند. آیا آنان می توانند در جهان و فضای پس از کرونا، در نظام زیستی و فکری خود بازاندیشی کنند و آن را در زندگی آینده به فرصتی برای ایجاد تحولات بزرگ بدل سازند؟
لینک کوتاه
مطالب مرتبط
- «یک میخ و چند کت» در مستندات یکشنبه و نسخه مرمت شده «دردسر هَری» در سینماتک خانه هنرمندان ایران
- افزایش مرگ چهرههای مشهور؛ در چین چه خبر است؟
- مهدی شامحمدی: اکران آنلاین تاثیری بر تعداد مخاطبان مستند نداشت/ مستند اجتماعی همیشه پر مخاطب است
- بازخوانی یک قتل از پیش طراحی شده/ نگاهی به مستند «ترور سرچشمه»
- لغو یک جشنواره سینمایی به دلیل شیوع دوباره کرونا/ جشنواره شانگهای در سال ۲۰۲۳ برگزار میشود
- کاهش پروتکلهای بهداشتی؛ جشنواره کن بدون ماسک و تست کرونا برگزار میشود
- گفت آن گلیم خویش بدر میبرد ز موج/ وین جهد میکند که بگیرد غریق را/ نگاهی به مستند «صبیه»
- سالنهای سینما و تئاتر با ۸۵.۷۱ درصد بیشترین رعایت پروتکل ها را داشته اند
- آبشخورِ آهوانِ تشنه!/ نگاهی به مستند «مُغیسُف»
- نمایش ۶ فیلم مستند ایرانی در برنامه انجمن آسیایی نیویورک
- خبرنگارانی که سال ۱۴۰۰ آخرین برگ دفتر زندگانیشان شد
- دبیر شورای صنفی نمایش: منتظر نظر سازمان سینمایی برای اکران در نوروز هستیم
- کرونا، سینما و جشنوارهای با حاشیههای بی پایان
- تست کرونای گروههای «تئاتر فجر» قبل از اجرا/ حذفی که جایگزین ندارد
- نگاهی به مستند «زیر این چتر باران میبارد»/ چیزی خزنده و مرموز راه پیدا کرده به دفتر مدیری مسئول
نظر شما
پربازدیدترین ها
- محمد رسولاف با «دانه انجیر مقدس» به کن باز میگردد
- کارگردان کانادایی که عاشق فرهنگ ایران شد/ ماتیو رانکین: از سینمای ایران تاثیر گرفتهام
- تحلیل رسانههای فرانسوی از حضور فیلم رسولاف در بخش مسابقه کن/ یک انتخاب سیاسی
- فیلم ترنس مالیک به جشنواره کن نرسید/ لیلا حاتمی با مریم مجدلیه به ونیز میرود؟
- سینماسینما/ گفتوگو با کن لوچ درباره «بلوط پیر» و دیگر چیزها/ امید، فعالیتی سیاسی است
آخرین ها
- «در سایه سرو» از جشنواره ایتالیایی جایزه گرفت
- فیلم ایرانی نامزد قدیمیترین جایزه سینمایی اروپا شد
- کیوسکهای دیجیتال نخستین اپراتور سلامت کشور رونمایی و نصب شد
- تحلیل رسانههای فرانسوی از حضور فیلم رسولاف در بخش مسابقه کن/ یک انتخاب سیاسی
- فیلمهای «رکوردزن» و زنگ خطر برای آینده این سینمای محترم!
- «هواخوری» روی صحنه میرود
- تمدید مهلت شرکت در جشنواره «خیمه شب بازی»
- سینماسینما/ گفتوگو با کن لوچ درباره «بلوط پیر» و دیگر چیزها/ امید، فعالیتی سیاسی است
- نسخه ویژه نابینایان «همسر» با صدای مسعود فروتن منتشر میشود
- نمایش «شیرین» کیارستمی در جادوی سینما بنیاد حریری
- آغاز ثبتنام دهمین دوره کارآموزی همراه اول
- تتلو در دادگاه: عذرخواهی میکنم
- مستانه مهاجر داور جشنواره الجزایر شد
- فیلم ترنس مالیک به جشنواره کن نرسید/ لیلا حاتمی با مریم مجدلیه به ونیز میرود؟
- «آقای قاضی» به شبکه دو میآید
- واکنشها به گفتگوی عضو هیئت مدیره نماوا/ شورای صیانت خانه سینمای ایران بررسی میکند
- محمد رسولاف با «دانه انجیر مقدس» به کن باز میگردد
- بستههای همراه اول ویژه حج ۱۴۰۳ اعلام شد
- چرا «سرزمین مادری» فعلا متوقف است؟
- اکران «همسایه شما، زهره» در هنر و تجربه/ پوستر فیلم رونمایی شد
- کمال تبریزی به دبیری جشنواره فیلم اقوام ایرانی نرسید
- معرفی نامزدهای دومین جشنواره «عروسکخونه»
- «ایستاده با گرگ» نامزد دریافت جایزه از جشنواره دهلی نو شد
- کیلین مورفی، بهترین بازیگر مرد آکادمی فیلم و تلویزیون ایرلند/ پیروزی «اوپنهایمر» کامل شد
- شمشیرها برق میزنند/ نگاهی به فیلم «شوگان»
- اردیبهشتِ تئاتر شهرزاد با سه نمایش
- مستندی از «حمید سهیلی» در موزه سینما نمایش داده میشود
- انتشار پوستر «آن دو» با تصویری از لحظه شهادت کاراکتر اصلی
- دبیر هفتمین دوره جایزه پژوهش سال سینمای ایران منصوب شد
- صدور پروانه ساخت غیرسینمایی برای ۴ فیلم کوتاه داستانی