پایگاه خبری تحلیلی سینماسینما

سینماسینما، محمدرضا مقدسیان
فیلم پوست ساخته‌ی برادران ارک بعد از تجربه موفق فیلم کوتاه «حیوان» در جشنواره کن، انتظارات زیادی را ایجاد کرد که این دو برادر تازه نفس با ایده‌های بسیار خوب اولین فیلم بلند داستانی‌شان را چگونه ارائه می‌کنند.
فیلم پوست فیلم فوق‌العاده‌ای نیست اما از چند منظر فیلم بسیار مهمی است و یکی از فیلم‌های خوب و جالب توجه جشنواره سی و هشتم است. یکی از مهمترین ویژگی‌های این فیلم در سینمای ایران معنی پیدا می‌کند، چرا که در سینمای ایران اصلا فیلم‌سازی در فضای فرهنگی بومی یا به زبانی به غیر از زبان فارسی شاید امر کمتر مورد توجه قرار گرفته‌ای است.
پوست سراغ داستان‌های محلی و باورهای بومی آذربایجان درباره ارتباط بین پسر و مادر و باورهای ما درباره جن، رمالی و دعانویسی می‌رود.
تمام این موارد چیزهایی نیست که از آن بی‌خبر باشیم اما چرا هیچوقت در سینمای ایران نبوده، یک مسئله است و اینکه چرا الان هست یک اتفاق خوب است.
همه‌ی اینها در کنار استفاده از زبان آذری به عنوان زبان اصلی این فیلم، باعث شده است فیلم تر و تازه و جرات‌مند اهل تجربه ببینیم.
برادران ارک ثابت کرده‌اند به باور‌شان نسبت به سینما پایبنداند و حاضر هستند به خاطر آن هرکاری را انجام دهند.
فیلم پوست اگر یک مقدار تکلیف خود را روشن می‌کرد و فاصله بین انکه فضای عاشقانه مهرمادر به فرزند و دست مایه قرار گرفتن هرچیزی برای حفظ این ارتباط و فضای ترسناک فیلم را حفظ می‌کرد فیلم بهتری می‌شد. فیلم به گونه‌ای دوپاره است و در لحظاتی فیلم ترسناک و لحظاتی فیلم عاشقانه می‌بینیم و این دوگانگی به فیلم لطمه زده است.
بهره گرفتن از باورها و فرهنگ‌های محلی، در قالبی که یک کارگردانی منسجم و خوب آن را تصویر می‌کند، بازی‌هایی که بازیگران نه چندان مطرحی ارائه می‌کنند اما کاملا منطبق بر باور و هدفی هستند که در فیلم دنبال می‎شود، همگی به یک دیگر کمک کرده‌اند که یک رازآلودگی، شیطنت، خلاقیت جذاب و یک حالت ذوق برانگیزی برای مخاطب ایجاد می‌کند که دوست دارد تا انتها فیلم را ببیند.
فیلم پوست می‌‎توانست یک شاهکار باشد اما همین حدی هم که اجرا شده آن را به یک فیلم خوب تبدیل کرده است. شاهکار نشدن آن شاید بخاطر همین است که نتوانسته میان تم عاشقانه و تم وحشتناک یک تعادلی برقرار کند.
برادران ارک می‌توانند یک امتیاز برای سینمای ایران باشند اگر خودشان قدر خودشان را بدانند و اگر سینمای ایران اجازه دهد آنها به زبان، لحن و نگاه خودشان فیلم بسازند تا در نهایت یک جریان جدید در سینمای ایران رقم بخورد.
منبع: سانس ویژه