پایگاه خبری تحلیلی سینماسینما

سینماسینما،علی پاکزاد- محمود غفاری کارگردان سینما گفت:« گاهی اوقات با خودم فکر می کردم این دوستانی که تا این حد نظارت می کنند و سرنوشت فیلم ها برایشان مهم است. حتما مد نظرشان اکران عمومی قابل قبول است و حق هم دارند تا این حد حساس باشند. اما بعد از این مرحله فیلم و فیلم سازان را پاس می دهند به حوزه اکران که شما کلمه بی مسئولیتی را واقعا در این حوزه و افرادی که فعالیت می کنند متوجه می شوید. این افراد هیچ مسئولیتی در قبال سینمای ایران ، مردم ، سختی ها و مشکلات و هیچ چیز دیگری ندارند. مسئولیت این افراد فقط درامد زایی است. اینها کسانی هستند که یک دوره سینما داری می کنند در دوره ای تهیه کننده هستند و همه دور هم لذت می برند»

به گزارش سینماسینما، محمود غفاری اولین فیلم خود با نام «شماره ۱۷ سهیلا» را در جشنواره سی و پنجم نمایش داد. این فیلم به موضوعاتی را نمایش داد که برای بسیاری از منتقدان و روزنامه نگاران جالب بود. نزدیک به دوسال از تولید این فیلم می گذرد اما هنوز امکان اکران را به دست نیاورده است.

محمود غفاری کارگردان فیلم «شماره ۱۷ سهیلا» درباره عدم اکران این فیلم گفت:«من واقعا نمی دانم چه باید بگویم. تمام مقرراتی که یک فیلم برای نمایش و ساخت در ایران نیاز دارد را کسب کردیم. از ابتدا که ایده به ذهن من رسید و تا زمانی که مراحل پایانی تولید را طی کردیم قوانین مربوط به ساخت یک فیلم در کشور رعایت کردیم. حتی هزار تومان هم ما از بخش دولتی دریافت نکردیم و فیلم صدرصد مستقل ساخته شد. به جشنواره فجر که ویترین سینمای ایران است راه پیدا کرد و نمایش داده شد. تمام این پروسه ها طی شد اما فیلم ما نمایش داده نمی شود چرا؟حتما دلیلی دارد که اجازه نمایش نمی دهند.»

او ادامه داد:«دلیل اصلی عدم نمایش فیلم ما و بسیاری از فیلم های دیگر مربوط به چرخه ساخت تا تولید می شود زیرا این پروسه در ایران معیوب است و درست کار نمی کند. شما از زمانی که ایده به ذهنتان می رسد و تا زمانی که به دنبال پروانه نمایش فیلم می روید دولت بالای سر شما ایستاده است و نظارت می کند که کار اشتباهی انجام ندهید. دقیقا شبیه یک کنترل! این رفتار شبیه به این است که شما و همسرتان تصمیم میگیرید که بچه دار شوید دوران حاملگی را کنار هم می گذرانید و زایمان صورت میگیرد اما به محض اینکه بچه به دنیا آمد آن را در خیابان رها می کنید و سرنوشت او برای شما بی اهمیت می شود.»

غفاری درباره عدم مسئولیت پذیری در فضای سینما گفت:«گاهی اوقات با خودم می گفتم این دوستانی که تا این حد نظارت می کنند و سرنوشت فیلم برایشان مهم است. حتما مد نظرشان اکران عمومی قابل قبول است حق هم دارند که تا این حد حساس باشند. اما بعد از این مرحله شما را پاس می دهند به حوزه اکران که شما کلمه بی مسئولیتی را واقعا در این حوزه و افرادی که فعالیت می کنند متوجه می شوید. این افراد هیچ مسئولیتی در قبال سینمای ایران ، مردم ، سختی ها و مشکلات و هیچ چیز دیگری ندارند. مسئولیت این افراد فقط درامد زایی است. اینها کسانی هستند که یک دوره سینما داری می کنند در دوره ای تهیه کننده هستند همه اینها دور هم در یک جا جمع هستند. هم سینما دارند هم فیلم تولید می کنند و همه چیز را برای خود کرده اند. تازه اگر شما سر و صدایی هم بکنید یه زمان مرده می دهند و می گویند کلاهتان را بندازید بالا. چرا؟. تمام این مشکلات در دو بخش است. دولت نظارت می کند و شما را تحویل این دوستان می دهد بعد دولت کنار می رود و هر اتفاق دیگری هم رخ دهد ورود نمی کند. واقعا پروسه جالبی است. تمام این سیاست ها هم برای دریافت پول بیشتر است و دیگر بحث دغدغه و مشکلاتی که یک فیلمساز در زمان ساخت فیلم با آن روبرو است مطرح نیست.»

کارگردان فیلم «شماره ۱۷ سهیلا» درباره موضوع این فیلم گفت:«ما یکی از معضلات مهم جامعه را که به زودی با آن درگیر خواهیم بود را مطرح کردیم سعی داشتیم به صورت سینمایی هم این کار را انجام دهیم. اما فیلم نمایش داده نمی شود و هیچ کسی هم جواب نمی دهد. مگر می شود جایی مثل سینما که تا این حد نظارت دارد و دیسیپلین های خاص دارد جایی برای شکایت وجود نداشته باشد. ما باید کجا بریم؟ به عنوان کارگردان این فیلم می گویم که عدالت حکم می کند که این فیلم نمایش داده شود. عدم وجود عدالت در همه حورزه ها کشور را دچار بحران وحشتناکی کرده است.شرایط به سمتی می رود که امکان دارد شرایطی که برای کارخانه های نیشکر یا فولاد رخ داد برای سینما هم رخ دهد. منتظر ناآرامی های صنفی در سینما هم باید باشیم. خانه سینما هم که کلا بیخیال است. هیچ بخاری از آنجا بلند نمی شود. فقط حق عضویت دریافت می کند. البته نامه سفارت هم می دهند. واقعا کسی نیست جواب سئوال من را بدهد فیلم ساخته ام اکران نمی کنند باید چه کاری انجام دهم؟ چندین پیشنهاد برای اکران دادند که به هیچ کدام عمل نکردند تا اینکه به ناارامی های دی ماه رسید. تلگرام ،اینستاگرام و تمام سیستم های ارتباط جمعی قطع بود که با ما تماس گرفتند که همین زمان فیلم شما را اکران کنیم. مردم برای دیدن فیلم از قبل برنامه ریزی می کنند که در زمان مناسب در سینما حضور پیدا کنند. اما این دوستان برای نمایش یک فیلم برنامه ندارند. ما هم تصمیم گرفتیم که فیلم را نمایش ندهیم. یک سال و نیم این فیلم تولید شده و نمایش داده نمی شود. عجیب نیست آن پشت چه خبر است؟ جایی که پول هست اما نظارت نیست قطعا جای خوبی است.»