پایگاه خبری تحلیلی سینماسینما

 سحر عصر آزاد در اعتماد نوشت :

«دلم می خواد» در راستای دغدغه های همیشگی و مضامین تکرارشونده فیلم های بهمن فرمان آرا، راهکاری فانتزی و دراماتیک برای مواجهه و غلبه بر سرخوردگی ها و تلخی های زندگی است: آن هم در شرایطی که دیگر نمی توان با سلاح عینی به جنگ جهان رئال رفت. فرمان آرا حضور در سینما را از سال ۱۳۵۰ با ساخت آثار کوتاه و مستند آغاز کرد و آثاری چون «خانه قمرخانم»، «شازده احتجاب» و «سایه های بلند باد» را تا سال ۱۳۵۷ ساخت. در سینمای بعد از انقلاب هم ۶ فیلم «بوی کافور، عطر یاس»، «خانه ای روی آب»، «یک بوس کوچولو»، «خاک آشنا»، «دلم می خواد» و «حکایت دریا» را در کارنامه خود ثبت کرده که فیلم آخر در دوره اخیر جشنواره جهانی فجر به نمایش درآمد.
علاوه بر اینکه در همه آثارش فیلمنامه را به تنهایی یا با همکاری یک نویسنده به نگارش درآورده، تهیه کننده آثاری مهم و ماندگار در سینمای قبل از انقلاب بوده که از آن جمله می توان به «شطرنج باد» محمدرضا اصلانی، «گزارش» عباس کیارستمی، «کلاغ» بهرام بیضایی و «دایره مینا» داریوش مهرجویی اشاره کرد.
«دلم می خواد» به عنوان پنجمین فیلم به اکران درآمده این نویسنده- فیلمساز- تهیه کننده پیشکسوت که بر اساس فیلمنامه ای از امید سهرابی ساخته شده، بیش از هر چیز وامدار دغدغه مندی و افسوس های همیشگی فرمان آرا که در پیوند با طبع شوخ سهرابی تلطیف و پرانرژی شده است.
داستان نویسنده ای که از دوران اوج خود فاصله گرفته و دیگر دستش به قلم نمی رود و حالا به واسطه یک تصادف و شنیدن صدای نوع خاصی از موسیقی در ذهنش، دوباره شوق نوشتن پیدا می کند.
تضاد موسیقی رقصی با موقعیت فروپاشیده بهرام فرزانه و شهر و مردمانش و درامی که از این تضاد تراوش می کند: در کنار مرگ اندیشی که مولفه مشترک فیلم های فرمان آرا است، این فیلم را تبدیل به یک کمدی سیاه به سبک و سیاق خاص فرمان آرا کرده که از این وجه در کارنامه او منحصر به فرد و قابل تحلیل است.
فیلمی که با پیوند روحیه طناز نویسنده و تلخکامی عمیق سازنده اش که از دو نسل مختلف هستند، بر مرز باریک این دو حیطه حرکت کرده و به نسبتی متعادل از هر یک برای پیشبرد دیگری بهره می برد. شاید به همین دلیل باشد که موقعیت تلخ و ملال آور محوری که با خوانش های مختلف در فیلم های دیگر فرمان آرا (حتی در جدیدترین فیلمش) بسط یافته، این بار قابل قبول تر جلوه می کند و طبعا رسوب و تاثیر آن هم به جهت تعدیل این لحن و بیان، عمیق تر و طولانی تر می شود.