پایگاه خبری تحلیلی سینماسینما

سینماسینما، علی نعیمیدومین فیلم نیما جاویدی یک درام پلیسی و معمایی است که با تمی عاشقانه داستانی پرکشش را روایت می‌کند. «سرخ‌پوست» داستان یک زندان است. در واقع فیلم‌ساز آگاهانه با انتخاب لوکیشن اصلی خود در یک سرزمین فرضی در یک برهه تاریخی مشخص تلاش کرده است با هویت‌بخشی به مکان مورد نظر خود به آن شخصیت ببخشد. قهرمان قصه «سرخ‌پوست» نه سرگرد جاوید است و نه احمد سرخ‌پوست. قهرمان فیلم جاویدی زندان است. مکانی پررمزوراز و پرپیچ‌وخم که توانایی خلق موقعیت‌های دراماتیک را دارد و می‌تواند داستان پرجزئیات فیلم را در دالان‌ها و اتاق‌های داخل زندان پیش ببرد. در صحنه نخستین فیلم و جابه‌جایی تیر و ارابه اعدام که گروهی از زندانیان و نگهبانان مشغول جدا کردن پایه‌های آن برای انتقال به زندان جدید هستند، می‌توان این هشدار کارگردان را به‌خوبی درک کرد که مخاطب با فیلمی روبه‌روست که قرار است جزئیات و‌ هاشورهای کناری متن نقش تعیین‌کننده‌ای در خلق درام ایفا کنند. در واقع «سرخ‌پوست» فیلمی است که تمام اجزای آن در خدمت خلق داستان کنار یکدیگر قرار گرفته‌اند و آن‌قدر صحنه‌ها و لحظه‌ها و حتی واکنش‌ها و ری‌اکشن‌های بازیگران به‌جا و دقیق و مهندسی‌شده است که جای هیچ‌گونه شکی برای مخاطب سینما باقی نمی‌گذارد که با فیلمی کامل روبه‌روست. در سینمای نحیف و فقیر ایران که فیلم‌سازان سعی می‌کنند سوار بر موج تکرار موفقیت‌های آثار و تم‌های امتحان پس‌داده‌شده ادامه حیات دهند، به گمانم «سرخ‌پوست» یک پیشنهاد متفاوت و موفق به حساب می‌آید؛ این‌که بدانیم می‌شود وام‌دار سینمای اصیل و کلاسیک بود و قصه‌ای سرراست را تعریف کرد و با اندکی خوش‌اقبالی و پشتکار اثری را ساخت که در همه ابعادش مکانیسم حرفه‌ای رعایت شده و برای تمامی حرکاتش از قبل فکر شده است. «سرخ‌پوست» به ما یادآوری می‌کند می‌شود در پوستین کهنه و مندرس قدیمی نماند و رخت نویی بر تن کرد و جلوه متفاوتی را در میان جماعت خواب‌زده به نمایش گذاشت که به تغییر ذائقه در سینمای ایران کمک می‌کند.

سینمای ایران با تجربه‌هایی از جنس «سرخ‌پوست» می‌تواند قدم در تجربه‌های جدید بگذارد؛ تجربه‌هایی که البته با وجود گران‌قیمت بودن نیازی به پشتوانه دولتی ندارند و با انتخاب اجزای درست می‌توانند حتی در گیشه موفقیت‌های بیشتری را کسب کنند. نیما جاویدی در دومین اثر خود جاه‌طلبانه در قامت فیلم‌سازی ایستاده که پیشنهاد تازه‌ای برای سینمای ایران آورده است؛ سینمایی فارغ از بحث‌های تلخ اجتماعی و دعواهای زن و شوهری و کمدی‌های سطحی و بی‌مایه. سینمایی از جنس سینما؛ از جنس خلق یک رویا بر پرده نقره‌ای

منبع:  ماهنامه هنروتجربه