سینماسینما، زهرا مشتاق
نمایش «اول شخص مفرد» درباره تنهایی است. این نمایش رنج تنهایی را به ما یادآوری میکند. چقدر تکراری است اگر گفته شود انسان چه موجود تنهایی است. و تا چه اندازه تنها و سردرگم خود را میان چیزها میجوییم. برای پیدا کردن خودمان آگهی میدهیم. سر از خانه و کافه و کتاب و سینما و پارک در میآوریم تا جایی خودمان را پیدا کنیم. میان گعدهها پلاس میشویم. دوستهای رنگارنگ، مینوشیم، دود میزنیم، خیابانها را گز میکنیم تا سرمان را جایی گرم کنیم. معاشرت، عشق، نفرت، هیجان، خواستن، نخواستن، دربدری، بیپولی! کجای جهان ایستادهایم؟ به کدام ریسمان آویزان شدهایم تا زندگی حلق آویز شده خود را در محکمهای پس بگیریم؟ این غرش ترسناک انباشته از تنهایی از کدامین سرنوشت ما را چنین غریبانه به گروگان گرفته است؟ دادهای خفه شده، فریادهای دفن شده در سیاهچالهها و آدمهای تنهای عاشق و فارغ که برای داشتن اولیهترین چیزها باید گدایی کنند. سرشاخ شوند. آستین و سینه چاک کنند و نباشد و نداشته باشند هیچ چیزی که اندکی برایشان آسودگی، آرامش و شان و انسانیت داشته باشد. رهایند. چارچوبها بیمعنایند. و رنج خود را توسعه میبخشد. پایدار میشود. و گسترش مییابد. و میگذارد له شویم. شاید ما مسافران دسته جمعی آهی عمیق و سوزناک از جهانهای گذشتهایم که در حال سپری کردن کارماها و تاوانهای پس ندادهایم. و اگر نباشد تناسخ و تاوان، چگونه میتوان این رنج و تنهایی را در بستری از عدالت تفسیر کرد. فرشته کور ترازو به دست که نمیبیند چگونه نعشهای متحرک آدمیان به زمین و زمان کوبیده میشود و هنوز فکرهایمان رژه میرود که تابآوری نشانه گستردگی روح است و شکیبایی معنایش آدمیت و کدام صبوری است که شرحه شرحه نشود از این فراق و فرغت که آدمی را جز به جز بلعیده و نشخوار شدهاش را استفراغ کرده تا اندک شادمانی را نیز به تباهی نشاند. و همین است که میشود در میان جمعی، هر کدام تنها باشیم و تکهای از خود را ببینیم. تکههای شرمآور. تکههای دلسوزیآور. تکههایی که باید برایشان گریه کرد. و همین است که میخواهیم خودمان را در آغوش بگیریم. سرمان را نوازش کنیم و دستهایمان را به چشمهایی بکشیم که بیوقفه گریان است و قلبهای خموشی که در آستانه هزار میلیون بار مردن، سرش را هنوز از خاک بیرون نگه داشتهاند. چون کسی در آستانه سنگسار شدن.

لینک کوتاه
مطالب مرتبط
نظر شما
پربازدیدترین ها
آخرین ها
- سینماسینما/ گفتوگو با بابک جلالی به مناسبت اکران فیلم «فرمونت» در فرانسه/ آدمهای حاشیه جامعه برایم جالب هستند
- دومین جشنواره ملی چندرسانهای میراث فرهنگی به ایستگاه پایانی رسید
- یک نوع سینمای غیرمتعارف/ نگاهی به ۳ فیلم یک کارگردان
- اهمیت جزئیات کلیدی/ نگاهی به سریال «هفت»
- جدیدترین آمار فروش فیلمها با ۱۸ میلیون تماشاگر
- «کشتی روسی» در سینماتک خانه هنرمندان ایران
- مجمع منتقدین نیویورک بهترینها را برگزیدند/ «آناتومی یک سقوط» بهترین فیلم بینالمللی
- «پایان دنیا» در شیراز به صحنه رفت
- راهیابی مستند «تنها» به جشنواره گوانجو
- حسین مهری با «شیرجه» به جشنوارههای داخلی و خارجی میرود
- کامران شیردل؛ فیلمسازی به دنبال حقیقت
- بازخوانی یادداشت خواندنی کریم امامی در سال ۷۶ ، پس از دریافت جایزه نخل طلای کن توسط کیارستمی
- نشست تخصصی همراه اول با شرکتهای دانشبنیان برای حل مسائل فناورانه بخش رادیویی ۵G
- چگونه ورود فرزندتان به صنعت بازیسازی را آسان کنید
- ثبت نام ۱۷ فیلم فارابی برای رقابت در جشنواره فجر
- جایزه بهترین فیلم و بازیگر جشنواره هند برای «مرز بی پایان»
- اکران آنلاین آخرین ساخته کیومرث پوراحمد
- نقشی بر آب/ مروری بر کارنامه بازیگری بیتا فرهی
- رکوردزنی در شبکه نمایش خانگی
- «خالق» فراخوانی برای زندگی با هوش مصنوعی نیست!
- تولید «گلادیاتور ۲» از هفته آینده از سر گرفته میشود
- فصل دوم «بگو بخند» تولید میشود/ معرفی داوران
- در نمایش و تحلیل «دوربین فرانسوی» مطرح شد؛ کثیریان: یک مستند «راشومون»وار/ ضرابینسب: فیلمی بازیگوش و سرخوشانه
- بررسی مسائل مبرم سینما در نشست مشترک شورایعالی تهیهکنندگان و کانون کارگردانان
- عاید نباء در پنل «غزه» سینماحقیقت
- «نفس» بهترین فیلم جشنواره پالرمو شد
- بیتا فرهی به خانه ابدی بدرقه شد
- صدور ۳۶ پروانه ساخت غیرسینمایی
- گاتهام ۲۰۲۳ برندگانش را شناخت/ «زندگیهای گذشته» بهترین فیلم شد
- رونمایی از اولین عکس «آنیتا، گمشده در اخبار»/ مستند-انیمیشن ایرانی به هند رفت