سینماسینما، علی نعیمی:
«بیستویک روز بعد»، ساخته محمدرضا خردمندان از جنس آثاری است که امید، کلیدواژه اصلی آن است. در دورهای که کمدیهای نخنماشده و ملودرامهای اجتماعی و سیاسی با تلخی زیاد در جان مخاطب مینشیند و مخاطب را از تلاش برای رسیدن به دنیایی بهتر منصرف میکند، «بیستویک روز بعد» شاید از معدود آثاری است که مشق امید و تلاش میکند و در این شرایط از نشاندادن ذوق زندگیکردن در قامت قهرمان نوجوان خود غافل نمیشود. داستان فیلم اول محمدرضا خردمندان البته از مفاهیم و واژههای انسانی دیگر هم صحبت میکند. از اینکه چطور میتوان در میان غبار تمام بدبیاریها از دریچه سینما به رؤیاها رنگ واقعیت بخشید. درواقع عنصر «سینما» و تلاش مرتضی برای ساختن فیلم نمیگذارد از داشتن مشکلات شخصی دیگر مانند مریضی مادرش از ادامه مسیر زندگی باز ایستد و این درست درس خوبزیستن در جهانی است که زیستن بدون مشکل را در نوع نگرش افراد باید جستوجو کرد تا در عوامل بیرونی و ظاهری.
روایت پلکانی و قطرهچکانی قصه فیلم در چیدمان مهندسیشده فیلمنامه آنقدر به وضوح خودنمایی میکند که مخاطب بیشتر از آنکه از دیدن صحنههای بعدی غافلگیر شود از تماشای آن درست در زمان صحیح خود لذت میبرد. این لذتبردن از تماشای قصهای بدون پیچیدگیهای معمول و مدشده در سینمای ایران غنیمتی است که نشان میدهد خردمندان، مسیر فیلمسازی خود را نه از روی اجبار که با آگاهی انتخاب کرده است و در این مسیر از تمامی ابزار سینما بهره میبرد. از عنصر صدا برای جلوبردن قصه و نشاندادن التهاب لحظههای حساس که در بعضی مواقع موسیقی فیلم نیز به کمک آن میآید تا استفاده از بازی خوب بازیگران فیلم که همگی کنترلشده و بدون ادا شکل گرفته است.
ساره بیات با وجود آنکه نقش زنی از طبقه پایین جامعه را بازی میکند اما با بازی او در نقشهای مشابه از جمله «جدایی نادر از سیمین» تفاوتهای عمدهای دارد و این نشان از هوشمندی بازیگر و کارگردان برای نیفتادن به ورطه تکرار دارد. مهدی قربانی نوجوان فیلم با وجود دومین تجربه حرفهای خود انتخاب درستی برای نقش است به نحوی که چهره و نوع میمیک صورتش برای بازی در چنین نقشی بسیار به کمکش آمده و خردمندان آگاهانه به سراغ او رفته است.
اتفاق مثبت و پیشبرنده فیلم «بیستویک روز بعد» اما فارغ از تمامی آنچه گفته شد، تنها شاید یک مؤلفه واضح داشته باشد. دوربین شاداب و پرجنبوجوش علیرضا برازنده که نشان میدهد انتخاب یک فیلمبردار جوان برای چنین فیلمی با پیشنهادهای تازهای در خلق تصاویر روبهروست. صحنههای قطار را به یاد بیاورید و صحنه دویدن مرتضی را. برازنده نشان داده است یکی از بهترین فیلمبردارهای نسل جدید سینمای ایران است که در خلق تصویر خیلی خودنمایی نمیکند و در خدمت درام فیلم پیش میرود.
«بیستویک روز بعد» درست در زمانی که تب ساخت فیلمهایی متأثر از سینمای فرهادی در بین جوانان، جرئت ساخت فیلم در فضاهای متفاوت را گرفته است، به سینمای ایران یادآوری میکند که میتوان فیلمی ساخت که قهرمانش در پی رسیدن به حقیقت بزرگ زندگیاش حتی ذرهای از ناملایمات دنیا خسته نمیشود و نمیگذارد کژیهای زندگی ذرهای روی ارادهاش تأثیر بگذارد.
منبع: شرق
لینک کوتاه
مطالب مرتبط
- «ناتوردشت» به باکو میرود
- نگاهی به فیلم «ناتور دشت»؛ یسنا گم شده!
- «ناتوردشت»؛ روایت انسان در لحظههای بحرانی
- «ناتور دشت»؛ یک فیلم با داستانی سرشار از تعلیق
- «ناتوردشت»؛ قصهای از وجدان، آبرو و جمعیت
- «ناتوردشت» بررسی شد؛ پدیده کاتارسیس امروز در سینما کمیاب است
- یک روز مانده به آغاز اکران؛ آنونس رسمی «ناتوردشت» رونمایی شد
- نگاهی به فیلم «ناتوردشت»/ نگهبان پاکیها
- داوران جشنواره فیلم ۱۰۰ معرفی شدند
- آثار راهیافته به بخش داستانی کوتاه و نیمه بلند جشنواره فیلم شهر معرفی شد
- تصویربرداری «از سرنوشت ۴» پس از واکسیانسیون عوامل از سر گرفته شد
- فصل سوم سریال «از سرنوشت» جایگزین «بوم و بانو» میشود
- نگاهی به «غلامرضا تختی» ساخته بهرام توکلی / شمایل یک قهرمان پوشالی
- نگاهی به «متری شش و نیم» ساخته سعید روستایی / ضد قهرمان دوست داشتنی
- برترین های سینمای ایران در سال ۹۷ به انتخاب منتقدان سینماسینما / بخش دوم علی نعیمی و یزدان سلحشور
نظر شما
پربازدیدترین ها
- آیا رونالدو وارد دنیای «سریع و خشمگین» میشود؟/ دیزل: ما برای او نقشی نوشتیم
- نقش و جایگاه چهرهپردازی در سینمای ایران
- داستان پرسر و صدای «بیسر و صدا»
- مقایسه فیلمنامه «کوچک جنگلی» تقوایی با سریال افخمی/ از پژوهشِ روایتمحور تا روایتِ موردپسند صداوسیما
- تاریخچه سریالهای ماه رمضان از ابتدا تاکنون/ در دهه هشتاد ۴۰ سریال روی آنتن رفت
آخرین ها
- «قمرتاج»؛ از ثبتِ واقعیت تا سازماندهی روایت
- «یک تصادف ساده»، فیلم مورد علاقه باراک اوباما
- مدیران تلویزیون به جای اینکه نقدها را بپذیرند به انتقاد از منتقدان می پردازند
- آخرین قاب یک کارگردان در «سینماحقیقت۱۹»/ احسان صدیقی درگذشت
- «شهر خاموش»؛ طلسم فاوست بر فراز شهر
- واکنش روزنامه هفت صبح به مصاحبه اخیر مهران مدیری : از برج عاج خود پایین نیامد
- استوری سحر دولتشاهی از پشت صحنه «هزار و یک شب»
- از «بادکنک سفید» تا «طعم گیلاس» در نیویورک
- پرویز شهبازی و سینمای مولف
- معرفی برگزیدگان بیست و چهارمین جشن حافظ؛ «پیر پسر» چهار جایزه گرفت/ سه جایزه برای «تاسیان»
- نقش هوش مصنوعی در باز طراحی کسب و کارها در ۲۰۲۶
- نمایش مناسبات داخل زندانها در سریالهای نمایش خانگی چگونه است؟
- «کفایت مذاکرات»؛ شوخیهای نخنما
- چهلوسومین جشنواره جهانی فیلم فجر؛ آزمونی جدی و نگاهی رو به آینده
- نمایش «بانو»ی داریوش مهرجویی در بنیاد حریری
- مستند «جستجو در تنگنا»؛ چیزی که شور زندگی خلق میکند
- «افسانه فیل»؛ سوار فیلی بزرگ و سفید، که انگار همهی راه را بلد بود
- سینمای ما چه سرسبز بود!/به بهانه نمایش نسخه بازسازی شده سارا مهرجویی در موزه سینما
- «کج پیله» وقتی زنها از پوست خودشان، خارج میشوند
- «راه دیگهای نیست»؛ خشونت مرهم زخم
- تحلیلی بر افت ژانر وحشت با تمرکز بر چهارگانه «احضار»/ این فیلم، ترسناک نیست
- «فریاد زیر آب» و موجی که فروکش نکرد
- پیشبینیهای جدید نشریه واریتی برای اسکار ۲۰۲۶
- «سرِ انقلاب»؛ خنده در اتاق بازجویی، نمایش فروپاشی قدرت
- جزئیاتی درباره فیلم جدید ایناریتو/ «دیگر» با بازی تام کروز یک سال دیگر اکران میشود
- نمایش تمام موزیکال «رابین هود»
- «الکترون» نامزد بهترین فیلم جشنواره انگلیسی شد
- تحلیل روانکاوانه فیلم «دوستداشتنی»؛ این رابطه دوست داشتنی نیست
- نمایش «برادران کارامازوف»؛ وفادار به روح اثر نه کالبد
- درباره کامران فانی و ترجمهای ناب/ مرغ دریاییِ فانی
