تاریخ انتشار:۱۳۹۹/۰۸/۰۳ - ۱۲:۱۱ تعداد نظرات: ۰ نظر کد خبر : 144387

سینماسینما، مازیار معاونی

نقش آفرینی علی انصاریان( بازیکن سابق تیم فوتبال پرسپولیس) در سریال در حال پخش « سرزده» که به تازگی از شبکه اول سیما روی آنتن رفته است بهانه ای شد برای پرداختن به مقوله ورود ورزشکاران سابق و در عرصه به دنیای بازیگری که از همان دهه های اول پا گرفتن و جدی شدن مدیوم سینما در عرصه زندگی اجتماعی، نطفه های اولیه آن بسته شده و بعدها به رسانه جدیدتر تلویزیون هم سرایت کرده است. مقوله ای که همیشه و بدون هیچ استثنایی استفاده از شهرت ورزشکار مورد نظر و البته در مواردی هم محبوبیت او به خصوص نزد مخاطبان عام هنر نمایش، زمینه ساز پیشنهادات مباشران آثار سینمایی و تلویزیونی بوده و دست کم در عرصه مدیوم نمایش ایران نمی توان مصداقی خارج از این قاعده را ذکر کرد، بدیهی است که مواردی نظیر آنچه که زنده یاد علی حاتمی و بهرام توکلی برای پیدا کردن و سپردن نقش به ورزشکارانی با شباهت چهره و فیزیک به جهان پهلوان تختی فقید انجام داده اند در دایره استفاده از ورزشکاران حرفه ای و شناخته شده به دنیای نمایش جای نمی گیرد.

به بحث بازگردیم، اولین پرسش و دغدغه ای که قرار گرفتن ورزشکاران محبوب و مدال آور مقابل دوربین تلویزیون و سینما ذهن مخاطبین عام و کارشناسان هر دو حوزه نمایش و ورزش را توأمان درگیر خود می کند ترس از تحت الشعاع قرار گرفتن محبوبیت و مقبولیت آن چهره ورزشی بر اثر ورود به عرصه ای است که عرصه او نیست، حیطه ای که قرار گرفتن در دایره اش مقدماتی را می طلبیده که ورزشکار از آنها بی بهره است و کوچکترین اشتباه و لغزش می تواند به تمام آن سالهای محبوبیت ورزشی و جایگاه مطلوب اجتماعی اش خدشه های گاه جبران ناپذیری وارد کند. 

در دهه های چهل و پنجاه خورشیدی  قهرمانانی از رشته های ورزشی مختلف امکان ورود به عرصه بازیگری را پیدا کردند که در اندازه های متفاوتی از این آزمون دشوار که تجربه ای در آن نداشتند سربلند بیرون آمدند و کارنامه ورزشی شان تحت تاثیر سالهای طولانی تر حضور در برابر دوربین و جذب علاقمندانی در میان مخاطبین تقریباً به دست فراموشی سپرده شد. در سالهای آغازین دهه هفتاد خورشیدی هم  ورزشکارانی نه چندان شناخته شده از دنیای هنرهای رزمی به عرصه فیلم های اکشن ابتدای دهه هفتاد پای گذاشتند که البته ضعف مفرط آن آثار مجالی به آنها برای عرض اندام بیشتر نداد و بعد این مقوله به محاقی یک دهه ای رفت تا اوایل دهه هشتاد که اتفاقاً خود علی انصاریان با نقش آفرینی به عنوان بازیگر میهمان در سریال «زیر آسمان شهر» ساخته مهران غفوریان آغازگر آن بود، انصاریان که در دوران فوتبالی خود چهره ای متعصب و تا حدودی خشن از خود به نمایش گذاشته بود وقتی جلوی دوربین قرار گرفت پرسونایی کاملاً متفاوت از خود نشان داد و کاراکتری را آفرید که از همان سریال تا همین الان نمادی از بی خیالی، باری به هر جهت بودن و بامزگی متمایل به لودگی بوده است هر چند در مجموعه « سرزده» تصویری متفاوت از او شاهد هستیم ولی در هر حال آن شمایل تثبیت شده قبلی همچنان در ذهن مخاطبین تثبیت شده و ترکیب ناهمگون پیشینه ورزشی، تکرار همان تیپ لوده به عنوان بازیگر و اجرای تعدادی برنامه تلویزیونی و تلویزیون های اینترنتی که وزن قابل توجهی از وقار و متانت در آنها دیده نمی شود در مجموع  به خلق معجونی تبدیل شده که مخاطب نمی تواند او را به عنوان بازیگر جدی گرفته و در نقش های مختلف مثل همین نقش پلیسی که بازی کرده  با او در اندازه  های قابل قبولی همذات پنداری کند، البته اینکه انصاریان یا هر چهره ورزشی دیگری چه مسیری را در ادامه مسیر زندگی هنری خود برمی گزینند نه موضوع این یادداشت است و نه در حوزه اختیارات کارشناسان رسانه اما مصادیق این چنینی می توانند الگو و چراغ راه خوبی باشند برای تقویت این فرضیه که بازیگری مثل هر حوزه و عرصه دیگری یک کار تمام وقت، نیازمند به غریزه و استعداد و در عین حال پشتکار و مطالعه و تجربه اندوزی است و اگر مثل تمام کشورهای دنیا، یک چهره ورزشی قصد آن دارد تا با اتکاء به سابقه ورزشی و شهرت و محبوبیت منتج از آن به دنیای دشوار بازیگری پای بگذارد نباید فراموش کند که آن معروفیت و پیشینه تا گام های آغازین دستش را خواهد گرفت و در ادامه برای شناخته شدن به عنوان یک بازیگر حرفه ای و نه یک چهره صرفاً معروف چندمنظوره کم عمق، مسیر پیش رویش می تواند نزدیک به مسیری باشد که پژمان جمشیدی انتخاب کرده و او را به جایگاهی رسانده که پیشینه ورزشی اش کمرنگ و کمرنگ تر شده و دیگر بر حرفه تازه اش سایه نمی اندازد، مسیری که هم موفقیت آمیزتر است و هم شائبه سوءاستفاده صرف از شهرت و تضییع حقوق حرفه های این عرصه را  تقلیل می دهد. 

لینک کوتاه

نظر شما


آخرین ها