پایگاه خبری تحلیلی سینماسینما

مهرزاد دانش: ما سینمادوستان، یکی از جنبه‌های مربوط به فیلم‌های داستانی را که می‌پسندیم، فضاهای تعلیقی و غافلگیری‌های بعد از آن است. اینکه روایت در میانه داستان به حالت رکود و تعلیق می‌افتد و ناگهان با ایده‌ای غیرمنتظره، موقعیت تغییر پیدا می‌کند و داستان وارد فاز جدیدی می‌شود.
آقای هاشمی‌رفسنجانی، که اینک نام و یادش، برای نسل من، بخش مهمی از هویت سیاسی‌مان را تشکیل می‌دهد، همیشه غافلگیرمان می‌کرد؛ چه در افت‌ها و خیزها، چه در پسندها و ناپسندها. در خطبه‌های نماز جمعه دوران جنگ، بارها سخن از ایده و عملیات جدید رزمی پیش‌رو می‌گفت و هیجان‌زده‌مان می‌کرد، در مجلس حکم عزل بنی‌صدر را قرائت کرد، در روز ١٣ آبان از ورود مک‌فارلین به ایران گفت و حیرت‌زده‌مان کرد، ماجرای اتمام جنگ هشت‌ساله را بار اول از زبان او شنیدیم، در خلأ و فقدان چندساعته بعد از درگذشت رهبر انقلاب، بسترسازی‌های مقتضی را انجام داد، در سرگشتگی‌های بعد از پایان جنگ، هژمونی جدیدی را وارد بافت زندگی جامعه کرد، نامه‌اش به رهبری در آستانه انتخابات سال ٨٨، سخنرانی پرشورش در آخرین خطبه‌های نمازجمعه‌اش، رد صلاحیتش از سوی شورای نگهبان در انتخابات ٩٢ و حضور مقتدرانه متکی به آرای گسترده مردم در آخرین انتخاباتی که نامزدش بود…
حالا او با مرگش هم برای آخرین بار غافلگیرمان کرد: سریع، بی‌مقدمه، قاطع. اما این غافلگیری آخرش خوب نبود. درام فیلم ما هنوز تمام نشده است. او زودتر از اقتضای درام رفت؛ و باز شگفت‌زده‌مان کرد.

منبع : شرق