پایگاه خبری تحلیلی سینماسینما

سینماسینما، محمدرضا مقدسیان

«متری شیش و‌نیم» بهانه‌ای‌ست برای به رخ کشیدن توان سعید روستایی در کارگردانی و تسلط او در سر و شکل دادن به سکانس‌های بزرگ، پرزحمت و البته دشوار سینمایی با این دلیل خودآگاه یا ناخودآگاه که تمام بارسنگین ناخواسته‌ای که بعد از تجربه درخشش و مورد توجه قرار گرفتن «ابد و یک روز» روی دوشش قرار گرفت را به سلامت زمین بگذارد.

کمتر فیلمسازی را می‌توان نام برد که بعد از توجهات ویژه اطراف فیلم اولش، بتواند در فیلم دوم هم نظرهای بسیاری را به خود جلب کند، چه که خواسته یا ناخواسته همگان فیلم دوم را با فیلم اول مقایسه می‌کنند و فیلمساز را قضاوت.کم نیستند کارگردانان بزرگی که بعد ساخت اولین اثرشان و در پی موفقیت‌های آن هیچ وقت موفق به ساخت اثر دوم نشدند و یا در بهترین حالت اثر دومشان را سالها بعد و با کیفیتی نه چندان قابل مقایسه با فیلم اول ارائه کردند.مثال واضح آن واروژ کریم مسیحی و تجربه ساخت فیلم بزرگی همچون «پرده آخر» است که باعث شد برای سالها قید فیلمسازی را بزند و بعدتر هم اثری قابل اعتنا اما نه در قد و قواره فیلم قبلی‌اش را ارائه کند.«تردید» خواسته یا ناخواسته با «پرده آخر» مقایسه شد و هیچ وقت به عنوان یک فیلم مستقل مورد توجه واقع نشد.

سعید روستایی در «متری شیش و نیم» از منظر کارگردانی تلاش در ساخت یک فیلم پلیسی در حد استانداردهای جهانی دارد و در بخش فیلمنامه‌نویسی در تلاش‌ست یک دوقطبی پلیس خاکستری و خلافکار دوست‌داشتنی را سر و شکل دهد، که در اولی تا حد خوبی موفق بوده و در دیگری نمی‌توان قضاوتش کرد.چه که تکه‌تکه شدن فیلم و بیرون کشیدن برخی جزئیات سرنوشت‌ساز برای ترسیم دوقطبی به شکلی متوازن و متعادل کار را برای قضاوت فیلمی که بود دشوار می‌کند.

بی انصافی‌ست اگر در مورد نسخه چندمرحله ممیزی شده متری شیش و نیم حرف بزنیم و فیلمنامه ناقص شده‌اش را دستمایه تحلیل قراردهیم. مشخص است که پاشنه‌آشیل فیلمی که هست فیلمنامه و پرش‌ها و نقصان‌های غیرقابل کتمان برای توجیه و ترسیم موقعیت‌ها و شخصیت‌ها، روابط علی و معلولی و چیدمان مسیر تحول و شناسایی شخصیت‌ها ست.

ورنه در مرحله اجرا و بازی دوقطبی نوید محمدزاده و پیمان معادی را نمی‌توان به خاطر نسپرد.دو قطبی‌ای که اگر جرح و‌تعدیل‌های نسخه فعلی در کار نبود بهتر و دقیق هم به چسم می‌آمد. در مقام کارگردانی و اجرای حسی – بصری غالب سکانس‌ها نمی‌توان فیلم را نستود و از شیوه دکوپاژ و فیلمبرداری صحنه‌های بزرگ و فضاسازی‌ای که منجر به پذیرش فضای بازداشتگاه شده است چشم پوشید. با این همه اما ممیزی لذت تماشای یک فیلم کامل را از مخاطب گرفته و امکان نقدجامع بر مبنای فیلمنامه و فیلم اصلی را از منتقد.