تاریخ انتشار:۱۴۰۱/۰۲/۱۸ - ۰۰:۳۰ تعداد نظرات: ۰ نظر کد خبر : 174458

بهناز شیربانی در شرق نوشت :

«لامینور» عنوان تازه ترین ساخته داریوش مهرجویی است؛ فیلمی که با حواشی بسیار به اکران رسید و وزارت ارشاد به دلیل عدم تمدید پروانه نمایش آن، مانع از اکران فیلم در نوروز امسال شد و همین موضوع زمینه ساز صحبت های تند مهرجویی شد. او در بخشی از پیام ویدئویی خود خطاب به مدیران وزارت ارشاد گفت: «شما به من پروانه نمایش دادید، چرا زیر قول خودتان می زنید؟…». صحبت های این کارگردان پیش کسوت واکنش های بسیاری را به همراه داشت و بسیاری از صنوف سینمایی خواستار اکران بدون قید و شرط «لامینور» شدند و درنهایت با تمدید پروانه نمایش فیلم، اکران آن به عید فطر موکول شد. داریوش مهرجویی در تازه ترین ساخته سینمایی اش سراغ موسیقی و محدودیت زنان در این عرصه رفته است. او که پس از شش سال دوری از سینما این روزها «لامینور» را روی پرده دارد، در گفت وگو با «شرق» از چگونگی ساخت فیلم و چرایی پرداختنش به موسیقی صحبت کرده است که شما را به خواندن آن دعوت می کنیم.
 شما خالق بهترین و تاثیر گذارترین شخصیت های زن سینمای ایران هستید. شخصیت هایی که بعد از گذشت سال ها هنوز هم درباره آنها صحبت می شود و دچار زمان نشده اند. در «لامینور» نیز باز شاهد خلق شخصیتی هستیم که خصوصیات منحصربه فردی دارد که البته متعلق به نسل جدید است. با توجه به اینکه زاویه نگاه تان را به نسل جوان تغییر دادید، کمی درباره مسیر خلق شخصیت های زن فیلم اخیرتان صحبت می کنید؟

تجربه خیلی خوبی بود. بله، همان طور که گفتید، در فیلم هایم بیشتر در مورد زنان صحبت می کنم. در فیلم های اخیرم هم زن ها پررنگ تر هستند؛ چرا که واقعا فکر می کنم زن ها استثمار می شوند و من هم همواره تلاش می کنم تصویر زنان را در فیلم هایم پررنگ تر کنم و خانم ها را بالا ببرم و نشان بدهم آنها تا چه حد معرف معرفت اجتماعی ما هستند.

 اینکه در فیلم اخیرتان به محدودیت خانم ها در موسیقی اشاره کردید، نکته تامل برانگیزی است. شما اساسا از معدود فیلم سازانی هستید که در دوره های مختلف فیلم سازی به مسائل روز واکنش نشان دادید و در موردشان صحبت کردید. «لامینور» درباره محدودیت حضور زنان در عرصه موسیقی است و اینکه بار دیگر به موسیقی پرداختید. درباره نگاه تان در فیلم اخیر صحبت کنیم.

من از هشت سالگی موسیقی را شروع کردم. از همان زمان سنتور یاد گرفتم. پدرم یک سنتور بزرگ داشت و من را به آموزشگاه آقای البرز برد. آقای البرز معلم کلاسمان هم بود. آن زمان موسیقی جایگاه مهمی داشت و من از کودکی مدام دلم می خواست که کمپوزیتور شوم؛ اما بعدا فکر کردم که کمی برای این کارها دیر شده. باید زودتر موسیقی را شروع می کردم. بعدتر به سینما توجه کردم و عاشق سینما شدم و شانس با من یار بود که زمان حضورم در آمریکا، درست زمانی که مشغول درس خواندن در آنجا بودم، فیلم های فیلم سازان دانشمند و بزرگی نمایش داده می شد و من می توانستم آنها را ببینم. مثلا فیلم «چهارصد ضربه» ساخته فرانسوا تروفو یکی از این فیلم های درخشان بود که موفق شدم روی پرده سینما ببینم؛ اما موسیقی از علایق همیشگی من است. پیانو و سنتور می زنم و این علاقه به فیلم هایم هم منتقل شده است. معتقدم موسیقی در ذات ماست. از نظر من اذان یک موسیقی دلچسب است و کسانی که خوب اذان و قرآن می خوانند بسیار هنرمندند. می توان از اذان، از کلام خدا الهام گرفت. من عاشق شنیدن اذان هستم. اذان برای من مثل یک قطعه موسیقی درجه یک است.

 شما بارها به این موضوع اشاره کردید که همواره ذائقه مخاطب مسیر فیلم ساز را تغییر داده است. «لامینور» را می توان به نوعی واکنش شما به مسائل پیرامون دانست؟

«لامینور» هم نتیجه کنکاش، کنجکاوی، علاقه و اشتیاق من به موسیقی است. فیلم نامه «لامینور» را ۱۰ سال پیش نوشته بودم که فرصت نشد بسازم؛ اما بالاخره این فرصت پیش آمد و رضا درمیشیان عزیز به عنوان تهیه کننده مشوق من برای ساخت فیلم بود و در نهایت فیلم ساخته شد.

 عمده مخاطبان شما در تمام این سال ها طیفی از روشنفکران و توده مردم بوده اند و همواره تلاش کرده اید سبک خودتان را در فیلم سازی حفظ کنید. فکر می کنید مخاطب ساخته اخیر شما تنها نسل جدید است یا فیلم مخاطبش را پیدا می کند؟

بیشتر تمرکزم روی این موضوع است که کار خودم را انجام بدهم. موضوع این است که هیچ کس به طور واقعی در مورد فیلم ها صحبت نمی کند؛ بنابراین فکر می کنم بهترین کار این است که در سکوت فیلم هایم را بسازم. بعد از ساخت و نمایش آن در سینما، عده ای فیلم را می بینند و طبیعی است که برخی هم به دیدنش علاقه ندارند. برخی به فیلم حمله می کنند و برخی دیگر تعریف می کنند. چیزی که همواره برایم مهم است کاری است که انجام می دهم و فیلمی که ساخته می شود و فکر می کنم کاری که انجام می دهم درست است.

 در تمام این سال ها علاوه بر فیلم سازی، دست به قلم شدید و کتاب نوشتید. کتاب هایی که با زبانی ساده از موضوعات اجتماعی صحبت کردید و بخشی از دغدغه شما در کتاب های تان نمود پیدا کرده است. شما از معدود فیلم سازان مولف سینمای ایران هستید که همواره نوشته های تان با طیف وسیعی از مخاطبان ارتباط می گیرد؛ هیچ وقت به تصویری کردن کتاب های تان  فکر کردید؟

بله، مثلا کتاب «جهان هلوگرافیک» از جمله آثاری است که ترجمه کردم و تا به امروز به چاپ های متعدد رسیده و برای خودم باعث تعجب است که مردم ما چقدر باهوش و مطالعه گر هستند. «جهان هلوگرافیک» یک کتاب فلسفی است و درباره مسائل فراطبیعی ذهن و اسرار ناشناخته مغز و جسم صحبت می کند و فکر نمی کردم این کتاب آن قدر برای مردم جذاب باشد که مدام تجدید چاپ شود. به هر حال من تا امروز شش رمان نوشته ام که هر کدام از آنها چندین بار چاپ شدند و باز هم تجدید چاپ خواهند شد. آخرین کتابم به اسم «برزخ ژوری» به نظرم بهترین کتابم است و در مورد پرسش شما مبنی بر اینکه آیا دوست دارم کتاب هایم به فیلم تبدیل شوند؟ باید بگویم که اگر تهیه کننده ای پیدا شود و این کتاب ها تبدیل به فیلم شوند، قطعا استقبال می کنم. اصلا تمام کتاب های من فیلم است، به ویژه کتاب آخرم.

  به هر حال شما همیشه با معضلی به اسم سانسور روبه رو بودید؛ این موضوع در ساخته اخیرتان «لامینور» هم با شما همراه بود یا خیر؟

متاسفانه سه، چهار فیلم من تا به امروز توقیف شد و یکی از فیلم هایم را گم کردند؛ یعنی مفقود شد. اگر با نطقی پرخاشگرانه درباره تمدید پروانه نمایش «لامینور» صحبت نمی کردم، قطعا این فیلم هم سرنوشت مشابهی با فیلم های توقیفی دیگرم پیدا می کرد. متاسفم که سال ها پیش فیلم «سنتوری» به چنین سرنوشتی دچار شد. شاید اگر توقیف نمی شد، یکی از پرفروش ترین فیلم های تاریخ سینمای ایران می شد «سنتوری». همه جای دنیا رفت و همه دیدند و لذت بردند؛ اما در سینماهای خودمان اکران نشد. البته فیلم نامه «لامینور» هم با محدودیت ها و سانسورهایی مواجه شد و برای اینکه توقیف نشود، کمی ماجرا تلطیف شد و چاره ای نبود و من به هر حال می خواستم این فیلم را بسازم و پیام اصلی فیلم سانسور نشده  و صدایش رساست.

لینک کوتاه

مطالب مرتبط

نظر شما


آخرین ها