تاریخ انتشار:۱۳۹۶/۰۱/۱۶ - ۱۱:۵۸ تعداد نظرات: ۰ نظر کد خبر : 50836

 

علی رستگار در جام جم نوشت :

ما ممکن است براحتی به یک جوک یا لطیفه بامزه بخندیم، اما شاید عده خیلی کمی باشند که فکر کنند این سخنان طنازانه چطور و با چه ذهن خلاق و نگاه ظریفی شکل گرفته و خلق شده اند. این که در کوتاه ترین زمان بتوان داستانکی با شروع، وسط و پایانی بامزه نوشت یا تعریف کرد، هنری است که در زمانه عبوس و اخموی ما، دست مریزادی حسابی را می طلبد.
فضای مجازی کشور ما به طرز شگفت انگیز و بی رقیبی در جهان، مستعد و بستر جولان طنز و کمدی است و نیروهای بانمک فراوان بی نام و نشانی هستند که از جدی ترین و تلخ ترین واقعه اجتماعی هم چیز خنده دار و بانمکی می سازند و باعث می شوند ملت با اشتراک گذاشتن و تعریف کردن آن بارها بخندد. البته واضح است که در چنین فضایی شاهد رشد بی رویه و مهارناپذیر کمدی و کلام لوده و سخیف هم هستیم و متاسفانه بخش قابل توجهی از جوک ها، بر پایه وقاحت و بی ادبی شکل می گیرد.
در این فضای آلوده گاهی برخی ارزش های مورد احترام جامعه، اشخاص محترم و جایگاه های آنها هم از تیررس شوخ طبعان هتاک در امان نمی ماند، اما از سوی دیگر و اگر به نیمه پر لیوان و آن جوک های جذاب سالم تر نگاه کنیم، همین که استعدادهای پرشماری در زمینه کمدی نویسی و کمدی گویی داریم، مایه مباهات و افتخار است و می توان برای تحمل وضعیت های دشوار و تاب آوردن نابسامانی ها و تلخی های زندگی روی آنها حسابی ویژه باز کرد.
آنچه در این شرایط، دشوار و طاقت فرسا به نظر می رسد، ساخت فیلم های کمدی است؛ آن هم فیلم هایی در قواره و استانداردهای مجاز سینمای ایران که بتوانند مخاطب را بدون متوسل شدن به تابوها و خطوط قرمز بخنداند و سرگرم کند. فیلمنامه نویس کمدی در این سال ها نه می تواند سراغ دستمایه های آبکی سینمای پیش از انقلاب در این زمینه برود و نه مجاز است الگوهای سینمای غرب را در کمدی به کار ببرد. فقط اوست و مخاطبی مالوف و عادت داده شده به فضای مجازی بی قید و شرط و رها در خنداندن و اوست و انبوه فیلم های بانمک، اما غیرمنطبق با فرهنگ ایرانی. بنابراین نوشتن و ساخت فیلم هایی مثل «خوب، بد، جلف» را باید به فال نیک گرفت و با ایرادات به اصطلاح بنی اسرائیلی، این ذوق و استعداد خنداندن و سرگرمی ملت به سالم ترین شکل ممکن را کور نکرد. پیمان قاسمخانی به عنوان یکی از خلاق ترین و مستعدترین کمدی نویسان سینمای ایران و با تجربیات نوشتاری موفق در تلویزیون و سینما، در نخستین گام فیلمسازی اش سراغ ایده بامزه ای می رود و قصه دو بازیگر سریال پربیننده «پژمان» را روایت می کند که قرار است برخلاف میل و نظر یک کارگردان فیلم های هنری، ایفاگر نقش های اصلی فیلم جدید او باشند.
اگرچه خوب بد جلف در گام اول وامدار سریالی تلویزیونی است، اما قاسم خانی موفق می شود با تنوع لوکیشن و ایجاد موقعیت های جذاب خوش ریتم و پرتحرک، وجهی سینمایی به اثر بدهد و مخاطب را با رضایت و تا پایان با خود همراه کند. نکته مهم درباره این فیلم این است که شخصیت ها خودشان را جدی نمی گیرند و از کوچک ترین فرصت ها برای شوخی و دست انداختن هم استفاده می کنند. همین ویژگی خوشایند مخاطب هم قرار می گیرد و آنها با فیلمی که خودش زودتر از بقیه با خودش شوخی می کند، ارتباط دوستانه و صمیمانه ای برقرار می کنند.
پژمان جمشیدی و سام درخشانی، با همین دو کار مشترک، نشان از یک زوج موفق و بامزه خوب در تلویزیون و سینما می دهند و می توان در موقعیت ها و قصه های جذاب و بانمک دیگری هم از وجود آنها استفاده کرد. متاسفانه سینما و تلویزیون ایران چندان با اهمیت زوج های سینمایی آشنا نیست یا خیلی کم سراغ این امکان جذب و جلب نظر تماشاگر می رود.
خوب بد جلف که تا اینجا موفق ترین فیلم سال ۹۶ در فروش است و احتمالاحتی تا پایان سال هم این موقعیت را حفظ خواهد کرد یا دست کم جزو پرفروش ترین ها خواهد بود، گواه این مطلب است که فیلم کمدی اگر خوب، جذاب، بانمک و البته استاندارد و به دور از لودگی ها و عناصر سخیف رایج ساخته شود، همیشه تماشاگر خواهد داشت و با فروشی خوب در گیشه مواجه خواهد شد، به قول دیالوگ معروف و بامزه سام درخشانی در فیلم: اینو دیگه همه می دونن، همه!

برچسب‌ها:

لینک کوتاه

مطالب مرتبط

نظر شما


آخرین ها