پایگاه خبری تحلیلی سینماسینما

اوضاع سینمای ایران را چطور ارزیابی می‌کنید؟

اوضاع سینمای ایران جدای از شرایط کلی حاکم بر جامعه نیست و وقتی درباره موضوعی مانند برجام که به گمان خیلی‌ها به نفع کشور است، مسائل زیادی درست می‌شود؛ یک فیلم سینمایی هم که به آسانی می‌توان آن را انکار کرد و یا حتی پنبه‌اش را زد، خیلی راحت‌تر دستخوش تغییرات می‌شود. در شرایط امروز ما با مشکل سلیقه در خط قرمزها روبه‌رو هستیم و من امیدوارم با درایت و همچنین وعده‌هایی که در مجلس آینده داده می‌شود، این مشکلات رو به حل شدن بروند.

امنیت حرفه‌ای در حوزه کار شما چقدر وجود دارد؟

در حقیقت ما با سانسور مضاعف در سینما روبه‌رو هستیم، فیلم‌هایی داریم که پروانه نمایش می‌گیرند اما اجازه نمایش پیدا نمی‌کنند. مجموع این اتفاق‌ها باعث می‌شود شما به عنوان آدمی که در بخش خصوصی کار می‌کنید، امنیت حرفه‌ای را زیر سوال ببینید و احساس کنید که هر آدم و گروهی، حتی زمانی‌که همه راه‌های قانونی را رفته‌اید، با اعمال نفوذ و برنامه‌ریزی‌های از پیش تعیین شده و سیاسی‌کاری جلوی کار کردن شما را بگیرد. بنابراین در این سیستم نمی‌توان خیلی آدم سرحالی بود و گفت همه‌چیز به خوبی و خوشی می‌گذرد. با این‌همه بچه‌ها و گروه‌های‌شان در حال کار و فعالیت هستند و زحمت زیادی هم می‌کشند و همان‌ها هستند که سینما را تاکنون زنده نگه داشته‌اند.

امسال فقط با خشکسالی و دروغ در جشنواره حضور دارید؟

بله، سالی یک کار خوب است، به هر حال من همکاران دیگری هم دارم که در این حوزه فعالیت می‌کنند. خودم فکر می‌کنم «خشکسالی و دروغ» کار خوبی شده است.

البته ما از نمایش آن خاطرات خوبی داریم…

بله و فکر می‌کنم در سینما هم اثر خوبی را ببینیم.

شما به عنوان تهیه‌کننده‌ای که در شرایط امروز سینمای ایران فعالیت می‌کنید، چه نکته‌ای را در یک اثر مد نظر قرار می‌دهید تا روی آن سرمایه‌گذاری کنید؟

معمولا اصلی‌ترین نکته‌ای که می‌تواند آدم را راغب به تولید پروژه‌ای کند، فیلمنامه است. باید فیلمنامه‌ای که می‌خوانیم با روحیه خودمان جور در بیاید. البته شناخت و آشنایی با فضای روز هم در انتخاب آثار موثر است، از این جهت که فضا و اوضاع حاکم چه سبک آثاری را می‌طلبد؛ فضای حاضر بر کارهای کمدی است یا کارهای اجتماعی. از همین رو انتخاب اثری برای سرمایه‌گذاری کمی متفاوت است. اما من در ژانر خاص و مشخصی کار نمی‌کنم و سعی می‌کنم در همه حوزه‌ها حضور داشته باشم و کار بسازم.

پس در ابتدا این فیلمنامه است که توجه شما را جلب می‌کند؟

دقیقا، فیلمنامه برای من حرف اول را می‌زند. بعد از فیلمنامه است که به کارگردان و بقیه عوامل آن فکر می‌کنم. اگر آن را بپسندم و فکر کنم این اثر می‌تواند کار خوبی باشد، روی آن کار می‌کنم. البته نکته‌ای که نباید آن را فراموش کنیم این است که سینما، هنر-صنعت است و باید با مخاطب ارتباط برقرار کند و مورد پسند او باشد. نمی‌توانیم با امیدواری اینکه کاری دیده شود، فیلم تولید کنیم. باید اثر با مخاطب ارتباط بگیرد و دیده شود. حتی نکته‌هایی مانند اینکه اثر را می‌توانیم به جشنواره‌های مختلف ارایه دهیم هم مهم است.

به هر حال فروش فیلم‌ها مهم است…

سینما هنر پرخرجی است و باید فیلمی ساخته شود و به نمایش دربیاید و فروش هم داشته باشد تا بتوانیم به سراغ اثر دیگری برویم. به هر حال نمی‌توان در سینما تنها بخش هنری را در نظر گرفت و باید آثاری تولید شود که برای مخاطب هم جذابیت داشته باشد و برای تماشای آن بیایند.

بخش خصوصی می‌تواند به سرپا ایستادن سینما کمک کند؟

قطعا می‌تواند.

در این راه چقدر دستش باز است؟

به هر حال موضوعاتی مانند سانسور در سینما وجود دارد، البته این ممیزی‌ها خیلی به مدیران سینمایی برنمی‌گردد و روی صحبت من هم بیشتر گروه‌های سیاسی است که برای اذیت کردن طرف‌های سیاسی خودشان به سینما و هنر همان گروه‌ها حمله می‌کنند. بسیاری از این فیلم‌ها اگر نمایش داده شوند، هیچ اتفاق منفی در پی نخواهند دشت، اگر اتفاق مثبتی را نداشته باشند. مثلا فیلم «قصه‌ها»ی رخشان بنی‌اعتماد نمایش داده شد، مردم دیدند و هیچ بازتاب منفی نداشت خیلی هم مثبت بود. بقیه فیلم‌ها هم این شرایط را دارند و من فکر می‌کنم وقتی فیلمی پروانه نمایش می‌گیرد، یعنی شورای بازبینی تمام امکانات و محافظه‌کاری‌هایی که لازم بوده را انجام داده است. اما بعد از اینکه فیلمی پروانه نمایش گرفته و تمامی مراحل قانونی را هم طی کرده است، حالا باید با گروه‌های سیاسی روبه‌رو شویم که با اهرم فشار وارد می‌شوند. این اتفاق‌ها باعث می‌شود که کمتر کسی به سمت فیلم‌های اجتماعی که حاوی تفکر بیشتری است، برود. البته این حرف به این معنی نیست که فیلم کمدی نمی‌تواند تفکر داشته باشد، اما به هر حال سینمای اجتماعی به زندگی مردم نزدیک‌تر است و مخاطب می‌تواند زندگی خودش را در آن ببیند. همین اتفاقات باعث قهر مردم از سینما و سالن‌ها می‌شود. این افراد ناآگاهانه یا خودآگاه زیر آب سینمای ایران را می‌زنند.

در صحبت‌های‌تان گفتید فعالیت‌تان را به یک ژانر محدود نمی‌کنید، تا به حال در حیطه انیمیشن هم فعالیتی داشته‌اید؟

من در مقطعی کار در حوزه انیمیشن را شروع کردم ولی نتوانستم به نتیجه برسم و با اینکه علاقه‌مند بودم کار کنم، اما امکانات زیادی در این زمینه وجود نداشت. اما فکر می‌کنم انیمیشن همچنان در آثار کوتاه بهتر دیده می‌شود تا در کار بلند. اما در زمینه آثار سینمایی و بلند خیلی جوان هستیم و از طرف مراکز فعال در انیمیشن حمایت بیشتری لازم است.

منبع: روزنامه اعتماد