سینماسینما، الناز راسخ: «ترومای سرخ» کمی به مفهوم و ترکیب این دو واژه بیاندیشیم. تروما یا شوک، آسیبی روحی است که به یکباره از طرف دیگری بر آدمی وارد می شود. شدت تاثیر این جراحت های روحی تا مدت ها در انسان باقی می ماند و در گذار از این مرحله، فرد تجربه های متفاوتی را از سر می گذراند. اما چرا سرخ؟
فیلم با مصرعی از نیما آغاز می شود. “زردها بیهوده قرمز نشده اند”. اما این زردی چیست که قرمز شدنش برای او ارزش محسوب می شود؟ و سرخی وامدار چه مفهومی است که اگر همچون پیراهنی بر تن بنشانی اش، تو را از دیگران متمایز می سازد؟ اگر زردی را استعاره ای بر زندگی بدون عشق بدانیم، بی شک عشق رنگ سرخی است که بر گونه های آن می نشیند و حلاوت و گرمایی به آن می بخشد که با بودنش هر لحظه از زندگی چون بومی است که یک نقاش مکتب امپرسیونیسم خلق کرده است.
با این تفاسیر ترومای سرخ دردش جانکاه تر و جراحتش عمیق تر خواهد بود. و این جراحت جانکاه درست در پایان است که بر آدمی همچون پیکانی فرود می آید و آغازی دیگر را برایش رقم می زند.
اسماعیل میهن دوست مخاطب را در یک سفر حجمی در خط زمان با خود همراه می کند. این سفر از یک خاطره جمعی در شهر تهران می گوید که تا همیشه تاریخ حضورش کنار تندیس میدان فردوسی حس خواهد شد. یاقوتی که ذره ذره چون آبی راه خود را در مسیر داستانی باز می یابد تا به کشف رازی منجر شود. و این راز برملا شدن جایگاه مسلخ گونه عشقی است که زن از آن بی خبر بوده و با تمام صداقت و سادگی انسان گونه اش هر سال به میعادگاه آن می رود. در این شهر قصه هر آدمی گره به عشق خورده است. عشق هم درد نان می آورد و هم درد جان. شک را در درون زنی پای ریزی می کند. مردی را به جنگ دنیا می برد تا آجر به آجر روی هم بگذارد و سرپناهی برای عشق خود سازد و یا …
قهرمان زن دست ما را می گیرد و از لایه های مختلف این شهر تو در تو عبور می دهد و در هر نقطه ای از این شهر پرده ای از جلوی چشمان ما بر می دارد. با وجود تیرگی ها رخدادها را با شعر و موسیقی به خوردمان می دهد تا مبادا ترک بردارد خاطر روشن ما!
سخن کوتاه می کنم و سوار بر ارابه ای خود را می رسانم به امامزاده ای که هرچه هست آنجاست. تمام رازها آنجا برملا خواهد شد. مکان امن و ایمن. سینه ای محبوس از حرف های ناگفته و رازهای ناشنیده. نذر عاشقی به خاک خفته و فانوس نیمه ای که کسی نمی داند زین پس روشنایی اش را کسی هست که زنده نگاه دارد؟ و یاقوت و چشمانی که باز کسی به شنیدنشان ننشست، حرف هایی که مجالی برای بازگویی نیافت و بغضی که تا همیشه در چشمان یاقوت جای گرفت.
سیلی محکمی که این حقیقت بر صورت زن بر جای می گذارد، گویی او را از خواب و خفتگی سالها می رهاند. اما در ساعات اولیه بیداری همیشه تو گنگ و گیجی و نمیدانی چه در خواب دیده ای و اکنون باید چه کنی و چه تعبیری بر آنچه که در خواب دیده ای برگزینی؟! به فال نیکش بگیری و به روشنی ها بیاندیشی و ادامه دهی یا فال بد زنی و افسرده با زخمی که بر جانت نشسته، همانجا بر تخت بمانی.
سوال ها در ذهن باقی می ماند. زن می رود. بغض جا خشک می کند. عشق تازه قوت می گیرد. رابطه ها باز تعریف می شوند. اما قضاوت گذشته در هاله ای از ابهام در اذهان ما پنهان می شود.
انسان هم وحدت ذرات است و هم کثرت حالات. اگر بخواهی می توانی این وحدت و کثرت را در کلام و نگاه تک تک آن آدم ها بیابی، اگر بخواهی!
لینک کوتاه
مطالب مرتبط
- غریبههای آشنا/ تاملی بر فیلم «هارمونیهای ورکمایستر» ساخته بلا تار
- بدترین فیلمهای ۲۰۱۹، از نگاه منتقدان ورایتی
- جذاب اما نه فوقالعاده!/ نگاهی به فیلم “متری شیش و نیم”
- یک فیلم خیلی خوب ببینید/ نگاهی به فیلم «روسی»
- «اینسرت»/ رئالیسمِ تلخِ بارانی؛ نگاهی به فیلم «سرکوب»
- نمایش و نقد ۲ مستند با موضوع سوریه در کانون فیلم «سینماحقیقت»
- منطق «همه میدانند»/ نگاهی به فیلم «همه میدانند»
- نگاهی به فیلم «قسم»/ اتوبوسی به رسم قسم
- محاکمه در بیابان/ نگاهی به فیلم «قصر شیرین»
- شنیدنِ دوباره یک ترانه عاشقانه شیرین/ نگاهی به فیلم «دوباره زندگی»
- «اینسرت»/ یک فریب شیک؛ یاددداشتی بر فیلم «ایده اصلی»
- ققنوس سوخته/ نگاهی به فیلم «شعلهور»
- «تیغ و ابریشم»/ نگاهی به فیلم «قصر شیرین»؛ یک روایت صمیمی
- «سرکوب»؛ فیلمی در باب سرگشتگی، تنهایی و ناکامی انسان معاصر است
- «قصر شیرین» نمایشِ راهِ ایجادِ علقه و پیوند است/ من اینجا هستم، زیر درخت سیب*
نظر شما
پربازدیدترین ها
- محمد رسولاف با «دانه انجیر مقدس» به کن باز میگردد
- تحلیل رسانههای فرانسوی از حضور فیلم رسولاف در بخش مسابقه کن/ یک انتخاب سیاسی
- کارگردان کانادایی که عاشق فرهنگ ایران شد/ ماتیو رانکین: از سینمای ایران تاثیر گرفتهام
- سینماسینما/ گفتوگو با کن لوچ درباره «بلوط پیر» و دیگر چیزها/ امید، فعالیتی سیاسی است
- فیلم ترنس مالیک به جشنواره کن نرسید/ لیلا حاتمی با مریم مجدلیه به ونیز میرود؟
آخرین ها
- نکوداشت اکبر زنجانپور در نوزدهمین «شب کارگردان»
- حضور همراه اول در بزرگترین نمایشگاه فناوری ترکیه
- معرفی همراه اول بهعنوان کارفرمای برتر سلامتمحور
- «در سایه سرو» از جشنواره ایتالیایی جایزه گرفت
- فیلم ایرانی نامزد قدیمیترین جایزه سینمایی اروپا شد
- کیوسکهای دیجیتال نخستین اپراتور سلامت کشور رونمایی و نصب شد
- تحلیل رسانههای فرانسوی از حضور فیلم رسولاف در بخش مسابقه کن/ یک انتخاب سیاسی
- فیلمهای «رکوردزن» و زنگ خطر برای آینده این سینمای محترم!
- «هواخوری» روی صحنه میرود
- تمدید مهلت شرکت در جشنواره «خیمه شب بازی»
- سینماسینما/ گفتوگو با کن لوچ درباره «بلوط پیر» و دیگر چیزها/ امید، فعالیتی سیاسی است
- نسخه ویژه نابینایان «همسر» با صدای مسعود فروتن منتشر میشود
- نمایش «شیرین» کیارستمی در جادوی سینما بنیاد حریری
- آغاز ثبتنام دهمین دوره کارآموزی همراه اول
- تتلو در دادگاه: عذرخواهی میکنم
- مستانه مهاجر داور جشنواره الجزایر شد
- فیلم ترنس مالیک به جشنواره کن نرسید/ لیلا حاتمی با مریم مجدلیه به ونیز میرود؟
- «آقای قاضی» به شبکه دو میآید
- واکنشها به گفتگوی عضو هیئت مدیره نماوا/ شورای صیانت خانه سینمای ایران بررسی میکند
- محمد رسولاف با «دانه انجیر مقدس» به کن باز میگردد
- بستههای همراه اول ویژه حج ۱۴۰۳ اعلام شد
- چرا «سرزمین مادری» فعلا متوقف است؟
- اکران «همسایه شما، زهره» در هنر و تجربه/ پوستر فیلم رونمایی شد
- کمال تبریزی به دبیری جشنواره فیلم اقوام ایرانی نرسید
- معرفی نامزدهای دومین جشنواره «عروسکخونه»
- «ایستاده با گرگ» نامزد دریافت جایزه از جشنواره دهلی نو شد
- کیلین مورفی، بهترین بازیگر مرد آکادمی فیلم و تلویزیون ایرلند/ پیروزی «اوپنهایمر» کامل شد
- شمشیرها برق میزنند/ نگاهی به فیلم «شوگان»
- اردیبهشتِ تئاتر شهرزاد با سه نمایش
- مستندی از «حمید سهیلی» در موزه سینما نمایش داده میشود