سینماسینما، پوریا ذوالفقاری:
اعلام افزایش ۳۵ میلیاردتومانی بودجه ساخت فیلمهای فاخر از سوی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی و طرح دوباره این عبارت در رسانهها یادآور دورانی نه چندان دور است. شاید این یادآوری برای متولیانی که دورانی دشوار از مدیریت فرهنگ و هنر را تجربه میکنند، بد نباشد. عبارت سینمای فاخر شعار رییس سازمان سیمایی دولت دهم بود. رقمهای زیادی هم برای ساخت فیلمهایی که از نظر مدیران با ارزشها و مسائل مربوط به امنیت ملی ارتباط داشت، هزینه شد.
اما متأسفانه هیچ یک از آن آثار نه در انتخابهای منتقدان جایی یافتند، نه فروش بالایی را تجربه کردند که بگوییم مردم دوستشان داشتند و نه خود مدیران توانستند پای آن فیلمها بایستند. به همین دلیل در آخرین سال فعالیت دولت دهم، علیرضا سجادپور روی خط یکی از قسمتهای برنامه هفت آمد و از رویکردی جدید گفت که نشان میداد متولیانی که در سردادن شعار سینمای فاخر از هم سبقت میگرفتند، به شکست آن پروژه پی بردهاند. سجادپور که نمیدانست مدتی بعد باید از سمتش کناره بگیرد گفت رویکرد جدید ما در سازمان سینمایی فیلم فاخر ارزان است. مشخص نشد فیلم فاخر ارزان چیست و مدیران چه تعریفی از آن داشتند.
ولی میشد حدس زد اگر شعار سینمای فاخر از مدیریت سینمایی ادامه مییافت به کجا میرسید. مقصد محتوم این شعار همان سرزمینی بود که در نهایت سینمای معناگرا به برای فرار از سرگردانی در آن رحل اقامت افکند. سینمای معناگرا شعار معاونت سینمایی دولت نهم بود. شعاری که برای تحقق و ساخت مصادیقی متناسب با ان هزینههای زیادی شد ولی باز هم مدیران نتوانستند یک فیلم را به عنوان مصداق تعریفشان از مجموع تولیدات خود معرفی کنند.
در آخرین سال فعالیت دولت نهم محمد حسین صفارهرندی- وزیر فرهنگ و ارشاد وقت- گفت منظور از سینمای معناگرا فیلم سوپراستار (تهمینه میلانی) است. میلانی هم در چند مصاحبه گفت که اصلاً در پی ساخت فیلم معناگرا نبوده. آن اتفاق نشان داد رسیدن از تعریف به فیلم و از مفهوم به مصداق نادرست است. ژانرهای تاریخ سینما اینگونه به وجود امدهاند که ابتدا مجموعهای فیلم با شباهتهایی ساخته شدهاند و بعد در فضاهای فرهنگی و رسانهای و آکادمیک با بررسی آنها و با در نظر گرفتن اشتراکهایشان، عنوانی به ان آثار بار شده است. کسی نگفته فیلم نوآر یا وسترن باید این مشخصهها را داشته باشد و بعد عدهای بروند و بگوشند متناسب با آن دستور فیلم بسازند.
یکی از شعارهای دولت یازدهم تدبیر و امید است. ما هم امید میبندیم در آزمودن آزمودهها تدبیر کنند. سهم وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی از بودجه فرهنگ زیاد نیست. حیف است بخشی از آن صرف هزینه تولیداتی شود که در نهایت متولیان نتوانند پایش بایستد و ارقامی که میتوانست به تقویت زیرساختها یا حمایت از استعدادهای جدید و جوان اختصاص یابد، در نهایت تبدیل به فیلمهایی فراموش شدنی شود.
لینک کوتاه
مطالب مرتبط
- حقیقتِ حذف/ وقتی حذف، جای گفتوگو را در مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی میگیرد
- آغاز شمارش معکوس برای میزبانی فارس از جشنواره جهانی فیلم فجر
- خلف وعده سازمان سینمایی/ خانه سینما از حضور در کمیته انتخاب نماینده ایران برای اسکار کنارهگیری کرد
- بماند به یادگار از دولت وفاق!/ نامه سرگشاده یک مستندساز به رئیس سازمان سینمایی
- خروج کانون کارگردانان سینما از شورای صنفی نمایش/ برای رائد فریدزاده متاسفیم
- بیانیه سازمان سینمایی در پی حمله به صداوسیما
- برگزاری فعالیتهای هنری تا اطلاع ثانوی لغو شد
- حرفهای تازه رییس اسبق سازمان سینمایی؛ ایوبی: پشتم را خالی کردند/ دولت باید پایش را عقب بکشد
- موتمن: سردر سینماهای کشور شبیه تئاتر بولینگ عبدو شده است/ فارابی را تعطیل کنید
- مسعود نجفی مدیر روابط عمومی سازمان سینمایی شد
- به بهانه تغییر رییس سازمان سینمایی/ باید مدیران را پاسخگو کنیم
- سقوط آزاد جشنواره فیلم کوتاه تهران به چاه بیاعتباری
- سینمای استراتژیک به استراتژی سینما تبدیل شود
- ابراز شگفتی هیأت رئیسه خانه سینما از انگیزههای تنظیم کنندگان سند ملی سینما
- انجمن تهیهکنندگان مستقل سینما مطرح کرد؛ درخواست شفافسازی مالی وزارت ارشاد و سازمان سینمایی
نظر شما
پربازدیدترین ها
- آیا رونالدو وارد دنیای «سریع و خشمگین» میشود؟/ دیزل: ما برای او نقشی نوشتیم
- نقش و جایگاه چهرهپردازی در سینمای ایران
- داستان پرسر و صدای «بیسر و صدا»
- مقایسه فیلمنامه «کوچک جنگلی» تقوایی با سریال افخمی/ از پژوهشِ روایتمحور تا روایتِ موردپسند صداوسیما
- تاریخچه سریالهای ماه رمضان از ابتدا تاکنون/ در دهه هشتاد ۴۰ سریال روی آنتن رفت
آخرین ها
- «قمرتاج»؛ از ثبتِ واقعیت تا سازماندهی روایت
- «یک تصادف ساده»، فیلم مورد علاقه باراک اوباما
- مدیران تلویزیون به جای اینکه نقدها را بپذیرند به انتقاد از منتقدان می پردازند
- آخرین قاب یک کارگردان در «سینماحقیقت۱۹»/ احسان صدیقی درگذشت
- «شهر خاموش»؛ طلسم فاوست بر فراز شهر
- واکنش روزنامه هفت صبح به مصاحبه اخیر مهران مدیری : از برج عاج خود پایین نیامد
- استوری سحر دولتشاهی از پشت صحنه «هزار و یک شب»
- از «بادکنک سفید» تا «طعم گیلاس» در نیویورک
- پرویز شهبازی و سینمای مولف
- معرفی برگزیدگان بیست و چهارمین جشن حافظ؛ «پیر پسر» چهار جایزه گرفت/ سه جایزه برای «تاسیان»
- نقش هوش مصنوعی در باز طراحی کسب و کارها در ۲۰۲۶
- نمایش مناسبات داخل زندانها در سریالهای نمایش خانگی چگونه است؟
- «کفایت مذاکرات»؛ شوخیهای نخنما
- چهلوسومین جشنواره جهانی فیلم فجر؛ آزمونی جدی و نگاهی رو به آینده
- نمایش «بانو»ی داریوش مهرجویی در بنیاد حریری
- مستند «جستجو در تنگنا»؛ چیزی که شور زندگی خلق میکند
- «افسانه فیل»؛ سوار فیلی بزرگ و سفید، که انگار همهی راه را بلد بود
- سینمای ما چه سرسبز بود!/به بهانه نمایش نسخه بازسازی شده سارا مهرجویی در موزه سینما
- «کج پیله» وقتی زنها از پوست خودشان، خارج میشوند
- «راه دیگهای نیست»؛ خشونت مرهم زخم
- تحلیلی بر افت ژانر وحشت با تمرکز بر چهارگانه «احضار»/ این فیلم، ترسناک نیست
- «فریاد زیر آب» و موجی که فروکش نکرد
- پیشبینیهای جدید نشریه واریتی برای اسکار ۲۰۲۶
- «سرِ انقلاب»؛ خنده در اتاق بازجویی، نمایش فروپاشی قدرت
- جزئیاتی درباره فیلم جدید ایناریتو/ «دیگر» با بازی تام کروز یک سال دیگر اکران میشود
- نمایش تمام موزیکال «رابین هود»
- «الکترون» نامزد بهترین فیلم جشنواره انگلیسی شد
- تحلیل روانکاوانه فیلم «دوستداشتنی»؛ این رابطه دوست داشتنی نیست
- نمایش «برادران کارامازوف»؛ وفادار به روح اثر نه کالبد
- درباره کامران فانی و ترجمهای ناب/ مرغ دریاییِ فانی





