تاریخ انتشار:۱۳۹۸/۱۰/۱۲ - ۱۹:۳۷ تعداد نظرات: ۰ نظر کد خبر : 128349

سینماسینما، رضا صائمی

جامعه ایران در یکی دو ماه اخیر شاهد بحران های اجتماعی و زیست محیطی عجیبی بود که سینما به عنوان بخشی از هویت و موجودیت فرهنگی متاثر از این اوضاع قرار گرفت. چه در آبان ماه که قطع اینترنت بر فروش فیلم ها تاثیر منفی گذاشت و باعت افت آن شد و چه در آذر و دی ماه که وضعیت بحرانی آلودگی هوا، به عنوان یک معضل اجتماعی، تاثیرات خود را بر فعالیت های سینمایی در حوزه های مختلف گذاشت. این تاثیرات البته در همه عرصه های فعالیت سینمایی به یک شکل نبود. مثلا در حالی که بسیاری از جلسات و نشست های نمایش و نقد و بررسی فیلم ها که در انجمن ها، اصناف و نهادهای سینمایی برگزار می شد به دلیل آلودگی هوا کنسل شد یا با ریزش و کاهش مخاطب همراه شد، گزارش برخی خبرگزاری ها نشان می دهد که آلودگی هوا نه تنها درکاهش مخاطب سینما تاثیر نگذاشته بلکه به افزایش آن هم منجر شده! علی سرتیپی، پخش کننده و سینمادار می گوید: «آلودگی هوا تاثیر منفی بر فروش فیلم ها نگذاشته چون به دلیل اینکه سینما مخاطبان گسترده تری دارد با وجود تعطیلی مدارس، علاقه مندان باز هم به سینما می آیند.» بر مبنای این سخن اگر یکی از مخاطبان پروپا قرص سینماها را اقشار دانش آموز بدانیم، تعطیلی مدارس می تواند احتمال حضور آنها را در سینما افزایش دهد. به ویژه اینکه سینما یک محیط سر بسته است و تماشاگر در معرض تهدیدهای آلودگی هوا نیست. اگر این سخن سرتیپی درست باشد به این معناست که آلودگی هوا از یک تهدید زیست محیطی به فرصتی سینمایی بدل شده و تعطیلی مدارس، دانش آموزان را به سمت سالن های سینما سوق داده است. از آنجایی که پارک و امکان تفریحی عمومی به دلیل اینکه در معرض مستقیم آلودگی هوا قرار دارند، سالن های سینما به مثابه پناهگاهی بدل می شود که می توان در آن اوقات فراغت خود را سپری کرد. با این حال نگارنده معتقد است که نمی توان صرفا به سخن یکی از صاحبان سینما اتکاء کرد و آن را به عنوان نتیجه تاثیرات آلودگی هوا بر گیشه های سینما، تعمیم داد. هیچ نوع تحقیق میدانی و ارزیابی پیمایشی درباره این مساله صورت نگرفته تا قابل اعتماد باشد. ضمن اینکه در همین گزارش ها در حالی که سرتیپی از افزایش تماشاگران سینما به خاطر آلودگی هوا می گوید، مصطفی کوشکی؛ مدیر تئاتر مستقل ایران درباره تاثیر آلودگی هوا بر حضور مخاطبان در سالن‌های تئاتر به ایسنا گفت: «این ماجرا بر فروش کارهای ما در «تئاتر مستقل» اثر داشته و شاید ۴۰ تا ۵۰ درصد از فروش را کم کرده است، البته ما برای این روزها مشکلی نداریم چون پیش فروش انجام شده بود ولی فروش روزانه نمایش‌ها پایین آمده است. این اتفاق فقط مختص یک سالن نیست و خیلی از سالن‌های تئاتر این روزها خالی هستند.». با توجه به این دو روایت متفاوت، این پرسش مطرح می شود که اگر سینما و تئاتر هر دو یک هنر نمایشی هستند که در فضایی سربسته عرضه می شود چطور سینما با افت مخاطب همراه نبوده اما تئاتر بوده؟! آیا این به طیف و نوع مخاطبان این دو حوزه برمی گردد و بایدمبتنی بر مخاطب شناسی سینما وتئاتر به تحلیل آنها پرداخت یا اینکه اساسا نمی توان بدون پشتوانه آماری دقیق و پژوهشی به گزارش هایی از این دست اعتماد کرد! آنچه به ظاهر منطقی به نظر می رسد این است که اگر سینما رفتن را به مثابه یک کنش اجتماعی که در فضای شهری رخ می دهد لحاظ کنیم، هر گونه معضل و چالش عمومی مثل اختلال در شبکه های اینترنتی یا آلودگی هوا یا حتی برف و باران وترافیک های سنگین برساخته آن باید به عنوان متغیرهای بازدارنده، نقش منفی در آمار مخاطبان سینما بگذارد! عقل حکم می کند که مخاطب به قیمت تهدید سلامتی خود به سینما نرود. ضمن اینکه روحیه عمومی جامعه به دلیل اتفاقات اخیر با نوعی بی حوصلگی وبی انگیزگی برای حضور در محافل هنری همراه بوده و به اصطلاح دل و دماغی برای سینما و تئاتر رفتن وجود نداشته است لذا نمی توان منطق عقلانی برای گزارش هایی از این دست قائل شد مگر اینکه پای عشق به سینما وسط باشد و استدلال کنیم که آلودگی هوا هم نمی تواند غباری بر جاذبه های سینما بنشاند و مخاطبان آن را بکاهد. یا جذابیت برخی فیلم ها باعث شده باشد که مخاطب در شرایط اضطراری هوا هم به تماشای آن برود. مثلا مطرب فارغ از خوب و بد بودنش از لحاظ سینمایی، فیلمی است که خوب می فروشد و آلودگی هوا هم تاثیر چندانی در میزان فروش آن نداشته است.

از سوی دیگر آلودگی هوا در شرایط اضطراری فقط بر فروش فیلم ها و گیشه سینماها تاثیر نمی گذارد بلکه ممکن است فرایند تولید درحوزه سینما را نیز مخدوش یا کند کند. چه بسا بازیگران یا کارگردانان ها وعوامل فنی یک فیلم به دلیل مشکلات تنفسی نتوانند دراین شرایط بر سر صحنه فیلمبرداری حاضر شوند واین مساله، بر روند تولیدات سینمایی تاثیر منفی بگذارد. شدت آلودگی هوا به عنوان یکی از متغیرهای اجتماعی بر مکانیسم های سینمایی تاثیر می گذارد و بهانه خوبی است تا در پژوهش های جامعه شناختی سینما، سایر عناصر و متغیرهای اجتماعی بر حیات سینمایی مورد سنجش و تحلیل قرار بگیرند.

 

لینک کوتاه

مطالب مرتبط

نظر شما


آخرین ها