پایگاه خبری تحلیلی سینماسینما

نازنین متین نیا در اعتماد نوشت :

نامش را گذاشت «جنایت ادبی» و اعتراض کرد: «مسوولان نباید چشم روی «جنایت های ادبی» ببندند. کسانی که حقوق میلیاردی می گیرند، باید حقوق خلاقیت، ادبیات و فرهنگ را بشناسند و آن را به جا بیاورند». اعتراضش به انتشار فایل صوتی کتابی بود که مجوز چاپ ندارد اما غیرقانونی تکثیر می شود. صدای اعتراض محمود دولت آبادی را مردم و رسانه ها شنیدند و حتی آن را تبدیل به یکی از سوژه های مهم بهار سال ٩۵ کردند. اما از آن بهار تا همین زمستان همچنان مشکلات ادامه دارد آنقدر که دولت آبادی باز هم در مراسم جایزه احمد محمود به ممنوعیت انتشار آثار این نویسنده اشاره می کند و از مدیران فرهنگی می خواهد که مقابل جعل و پخش آثار نویسندگان باشند. حالا یک هفته از این صحبت ها گذشته است و تقویم یادآوری می کند: «چهل و هشت سال پیش و در چنین روزی قانون حمایت حقوق مولفان و مصنفان و هنرمندان، در مجلس شورای ملی تصویب شد تا اهالی فرهنگ و هنر، خیال شان جمع باشد که حق خلق آثار از آن آنهاست و هر دزدی از آثار آنها با هر نامی، پیگیری قانونی و البته مجازات قانونی دارد.» همین یادآوری بهانه ای شد تا دوباره سراغ محمود دولت آبادی برویم و بپرسیم که در نهایت همه این حرف ها و اعتراض و عمر چهل و هشت ساله قانون حمایت حقوق مولفان، مصنفان و هنرمندان چرا همچنان اتفاقی رخ نمی دهد و از پس این همه سال تجربه، مشکل اصلی کجاست.

سال هاست که به دزدی های ادبی معترض هستید و سال هاست که این اعتراض ها ادامه پیدا کرده و اتفاقی هم ر رخ نداده. فکر می کنید مشکل اصلی از کجاست؟
چندبار گفته باشم خوب است؟! همیشه گفته ام و بازهم می گویم. مشکل اصلی از بی قانونی است. در برابر قانون مسوول نیستند و تبعات این اتفاق ها هم از همین بی قانونی است.

اما ۴٨ سال است که قانون حمایت از حقوق مولفان، مصنفان و هنرمندان در مجلس تصویب شده است. قانون که هست، اما همچنان اعتراض ها ادامه دارد؟
بله، قانون به اسم هست و روی کاغذ. اما قانون را به راحتی برمی دارند و هر زمان که لازم باشد خلاف آن عمل می کنند. سال هاست که از من نویسنده دزدی می شود و حقوق و کیفیت آثارم ضایع می شود. از هنرمندانی که در سینما و تلویزیون کار می کنند و فیلم و سریال می سازند تا مدیران فرهنگی این حقوق را زیرپا می گذارند. استفاده از آثار من یا نویسنده های دیگر بدون رعایت حقوق قانونی ما اتفاق می افتاد و می افتد و کسی هم انگار نه انگار: سرانجام باید راه حل اساسی برای این ماجرا پیدا شود.

و آن راه حل اساسی چیست؟
اجرای واقعی قانون. قانون باید در این مملکت حکمفرما شود تا این مملکت به عنوان یک کشور و جامعه شهرنشین قابل درک باشد. وقتی در جامعه شهری زندگی می کنید و با جامعه ای صدها برابر پیچیده تر و بزرگ تر روبه رو هستید، تنها چیزی که می تواند کارها را سامان دهی کند و جوابگو باشد، قانون و رعایت آن است. جامعه مدنی با اجرای واقعی قانون و قانون مداری می تواند به حقوق واقعی خودش برسد. وقتی قانون زیرپا گذاشته نشود: از مردم عادی تا مدیران، کارها روال منطقی پیدا می کند لابد و دیگر جایی برای اعتراض باقی نمی ماند.