تاریخ انتشار:۱۳۹۷/۰۴/۲۵ - ۱۷:۳۸ تعداد نظرات: ۰ نظر کد خبر : 92313

 

قلب خسروشکیبایی بامداد جمعه بیست و هشتم تیرماه ۱۳۸۷ از تپیدن ایستاد. شبکه نمایش در آستانه سالروز درگذشت این هنرمند فقید در بخش مرور پرونده بازیگران، فیلم هایی از خسرو شکیبایی را پخش می کند.
به گزارش سینماسینما ،«خواهران غریب»، «جست و جو در جزیره»، «سایه به سایه»، «دل شکسته»، «هامون»، «مزاحم»، «دست های خالی» از بیست و سوم تا بیست و نهم تیر ماه هر شب ساعت بیست و یک به روی آنتن خواهند رفت.

به همین مناسبت جواد طوسی دریادداشتی در روزنامه  ایران نوشت :
یک: خسرو شکیبایی بازیگر مستعد و خلاقی بود و ما اگر سینمای حرفه ای و کارآمدی داشتیم، می شد اُمید بست این هرمند فقید کارنامه ای پربارتر داشته باشد و برخی نقاط ضعف و آسیب را در کارنامه او شاهد نبود. پرداختن به این هنرمند فقید می تواند بهانه ای برای آسیب شناسی مقوله ستاره سازی و ستاره سالاری در سینمای ایران باشد. متاسفانه در سینمای ما به دلیل ضعف و ناکارآمدی، بر اساس اصول حرفه ای به ستاره سازی و ستاره سالاری نپرداختیم. تا حرف از «ستاره سالاری» پیش می آید، بیشتر آن وجه منفی و ضدارزشی به ذهن مخاطب متبادر می شود. تجربه های جهانی نشان داده ستاره سازی به شکل اصولی و حرفه ای بسیار راه گشاست و ما اگر مبتنی بر قواعد حرفه ای بازیگری و با در هم آمیختن جذابیت های تصویری و سینمایی ستاره سازی را پی گرفته بودیم، کمک بزرگی به سینما می شد. در سینمای ما با سابقه و عقبه اندکش در سینمای موسوم به «عامه پسند» در سال های قبل ازانقلاب چهره هایی مانند زنده یاد محمدعلی فردین و همچنین بهروز وثوقی به شکلی هنرمندانه و خلاقانه تر بدل به ستاره شدند. همچنین تا حدودی ناصر ملک مطیعی با توجه به تعدد تیپ شناسی در کارهایش به این توفیق دست پیدا کرد و سعید راد در برخی از آثارش قابلیت ستاره شدن را به اثبات رساند. اما در نهایت کارنامه قابل دفاعی در ستاره سازی در سینمای ایران نداریم و باید این چالش را به طور جدی آسیب شناسی و بررسی کرد که چرا سینمای ایران در ستازه سازی ناموفق و شکست خورده است؟
دو: سال های بعد انقلاب متاثر از نگاه بدبینانه نسبت به سابقه سینمای ایران می بینیم سیاستگذاران فرهنگی و فعالان سینما با تردید به ستاره سازی نگاه می کنند و عملاً زمینه هایی برای پذیرش و شکل گیری ستاره وجود ندارد. بازیگر هایی مانند اکبر عبدی، جمشید هاشم پور، هدیه تهرانی و خسرو شکیابی هم در دوره هایی خوش درخشیدند اما عملاً متاثر از شرایط سینما و دیدگاه های تحمیلی نهادهای تصمیم گیر و سیاستگذار بر سینمای بعد ازانقلاب، فرصت نشد آنها به ستاره ای بزرگ بدل شوند. در چنین شرایطی به ناچار هنرمندان بازیگر با شرایط کنار آمدند.خسرو شکیبایی در این وضعیت و تنگنا هایی کار کرد و شخصیت هنری اش شکل گرفت. او این شانس را داشت که از صحنه تئاتر به سینما بیاید و از این رو توانست تصویری متفاوت از بازیگری ارائه دهد. اوج ارائه این تصویر متفاوت در نقش «حمید هامون» در همکاری با داریوش مهرجویی بود. دقت در انتخاب نقش و همچنین خودشناسی و تجربه و خلاقیت دست به دست هم داد او در نقش یک روشنفکر بلاتکلیف و سردرگم تصویری متفاوت ارائه دهد. تصویری که بازتاب دهنده طبقه متوسط روزگار ماست. او در نقش یک روشنفکر برای ساختن و گذر کردن از چالش ها و بلاتکلیفی هایش تلاش می کند اما این تلاش با عوامل بازدارنده بیرونی مانند نهاد خانواده و دغدغه های ذهنی ناکام می ماند. او در تجربه های بعدی کمتر به این اوج دست یافت و برخی وقت ها با انتخاب نقش های اشتباه عملاً شخصیت «حمید هامون» را در بازی هایش تکرار می کرد؛ این یک خصیصه قابل نقد در کارنامه اوست. خسرو شکیبایی در فراز و نشیب های متعدی در گذر بود و پس از چندی نشیب در فیلم های «خواهران غریب» و «اتوبوس شب» به کارگردانی کیومرث پوراحمد و همچنین «کیمیا» به کارگردانی احمدرضا درویش و تا حدی «سالاد فصل» ساخته فریدون جیرانی موفق می شود، نقش های متفاوتی را خلق کند. همچنین او در فیلم «حکم» اثر مسعود کیمیایی هم بخوبی در نقش مکمل ظاهر می شود. آنجا می بینیم که وقتی خسرو شکیبایی نقش خوبی را انتخاب می کند اجرا و دیالوگ های خوبی رقم می خورد. این هنرمند در اجرای نقش مکمل هم خیلی خوب توانست توانایی هایش را عرضه کند. او در این فیلم در نقش شخصیتی ظاهر می شود که مرز میان بدمن و شوخ و شنگ بودن را بر می دارد و بسیار تحسین برانگیز این دو خصیصه را در هم می آمیزد. آن بازیگر ماندگار می توانست ستاره ای برای همه دوران باشد اگر سینمای ما کارآمد و خلاق و در عین حال حرفه ای بود.

 

لینک کوتاه

مطالب مرتبط

نظر شما


آخرین ها