سینماسینما _فرزانه متین :فیلم آستیگمات دومین ساخته مجید رضا مصطفوی ،روایت یک داستان اجتماعی و روابط در هم تنیده اعضای یک خانواده است که در مشکلات ریز و درشت غرق شده اند و هر عضو در منجلاب زندگی خود دست و پا می زند و سازنده چه بسیار موشکافانه توانسته این هرج و مرج و نابه سامانی را نشان دهد که هر روز این خانواده درگیر یک بحران جدید می شوند.پدری بیکار و دمدمی مزاج که تازه دست از میخوارگی برداشته که ادبیات خاص خودش را دارد (حال و روز مهران( محسن کیایی) را به راحتی می توان از تربیت پدری معتاد درک نمود ) و می خواهد یک شبه ره صد ساله را با پرورش زالو طی کند. مادری(سمیرا با بازی باران کوثری) بی توجه و غرق در عالم خود که گویا فرزندشان را از سر راه پیدا کرده اند و اگر سایه مادر بزرگ(مادر محسن کیایی، مهتاب نصیرپور) بالا سر این نوه ۱۲ ساله نباشد بچه حتی نمی تواند زندگی عادی خود را از سر بگیرد.مادر بزرگ سعی می کند بی توجهی پدر و مادر را جبران کند با این حال، کسری فیلم دست به کارهایی می زند که ناشی از بی توجهی پدر و مادرش است و این دلیل محکمی است بر این که هیچ کسی نمی تواند جایگرین محبت و توجه کردن به بچه از سوی والدین باشد.این بچه ۱۲ ساله با آن عینک عجیب و غریبش که می خواهد به نوعی تداعی گر نام فیلم باشد به دلیل آن که در خانواده ای امن بزرگ نشده مسبب یک سری از بحران ها می شود و بر سایر بحران های اعضای خانواده سایه می اندازد.
نمی توان منکر این شد که داستان فیلم تلخ است اما دنیای کسری در فیلم تلخ تر است.این تلخی به راستی بازنمایی دقیقی از قشر وسیع جامعه و پدران و مادران بی فکر را را در بر می گیرد.حوادثی که برای شخصبت های فیلم رخ می دهد خارج از حوصله بیننده است چرا که مخاطب نمی داند با کدامیک از بازیگران همسو شود اما از سویی تماشای فیلم برای خانواده ها و پدر و مادرهای جوان از ضروریات است .
فیلم با فضای مدرسه و معلمی مهربان و خنده روی کسری(نیکی کریمی) آغاز می شود و نشان از آن دارد که کسری از شخصیت های اصلی فیلم است و اکثر بحران ها حول شخصیت وی می چرخد. دانش آموزی درسخوان که یک سری رفتارهای نابهنجارگونه و خشم ها را در خود نهفته است که در هر زمانی که عصبانی می شود و شاهد درگیری در خانواده است این خشم را بروز می دهد چه با نوشتن نامه ای عاشقانه به معلم مدرسه که توجه ها را به سمت و سوی خودش بازگرداند و یا ریختن نمک برای کشتن زالوهایی که مانند خوره به زندگی شان چسبیده است.
مصرف الکل، اعتیاد ، بی توجهی، دروغگویی، بحث و جدل، خشونت فیریکی هرکدامشان به تنهایی بر تربیت فرزند تاثیر می گذارد حالا کسری در میان خانواده ایی زندگی می کند که نه دو مورد بلکه همه موارد را از نوع شدید دارا هستند و این چرخه معیوب که از پدربزرگش آغاز شده همچنان ادامه دارد و حتی اگر جلویش گرفته نشود تا نسل ها ی بعدی ادامه خواهد داشت شاید شدت و حدت آن متفاوت باشد اما در آینده هیچ کس مانند کسری متضرر و بزهکار نخواهد شد.دکتر سید حسین مجتهدی ، روانگاو و تحلیل گر فیلمهای سینمایی ، بزهکاری کودکان را ناشی از خانواده های ناامن می داند ؛ والدینی که پرخاشگرایانه، دشمنانه و طرد کننده(مانند سمیرا مادر کسری که گاه بی گاه از خانه قهر می کرد) واکنش نشان می دهند، فرزندانی در آینده خواهند داشت که به سمت نابهنجاری ها خواهند رفت البته این تنها مربوط به والدین نیست.در مدرسه نیر نباید پرخاشگری را با طرد کردن پاسخ دهند(همانطور که مدرسه کسری به دلیل نوشتن نامه، او را از مدرسه اخراج می کنند)مسئولان نهادهای پرورشی و آموزشی با پردازش سازنده تعارضات و تلاش برای تصحیح عوامل به وجودآورنده پرخاشگری باید با این مسئله رویارو شوند ازسوی دیگر رابطه ی خوب کودک با والدین تسهیل گر رشد اخلاقی است اما تنبیه های نابه جا،بد رفتاری ها و نزاع های خشونت آمیر بین پدر و مادر با پرخاشگری کودک و جرایم خشونت گرایانه بعدی در نوجوان ، همبسته است.این را باید دانست که بزهکاری جبران کننده ی جایگاه های از دست رفته است.
والدین می توانند با کمترین هزینه، فقط با تماشای یک اثر جلوی این چرخه معیوب را بگیرند.
لینک کوتاه
مطالب مرتبط
- افسانهای در حبس؛ سرنوشت «چریکه تارا»
- «چیزهایی که میکُشی»؛ پدرسالاری، سکوت و خشونت
- خوانشی از نخستین فیلم ناصر تقوایی/ در ستایش سکوت و انزوا
- «زعفرانیه ۱۴ تیر»؛ یک روزِ پرتنش در شمال تهران
- «مرجان»؛ فیلمی آبرومند درباره قتلهای ناموسی
- نگاهی به «پیرپسر» و تطابق آن با جهان سینمای کیارستمی/ اول به پیرامون، بعد به دوردستها
- «آستیگمات»؛ تنها در خانه
- سریال «متل جهنمی» یا نمایش اینفلوئنسرهای وحشت
- «شغال»؛ دری به سوی فرهنگسازی
- بازنمایی جامعه مردسالار در «پیر پسر» و «زن و بچه»
- فصل دوم «نه غریبه کامل»؛ قصهای که شکل نگرفت
- آقای فراستی! نقد کردن آداب دارد
- نگاهی به سریال«بازی مرکب»؛ تراژدی انسانها تحت سیستمهای بیرحم
- نگاهی به فیلم «نارنگیها»/ زندگی در دستان جنگ
- «گناهکاران»؛ تلفیقی جسورانه از وحشت، موسیقی و تاریخ
نظر شما
پربازدیدترین ها
آخرین ها
- برای بهرام بیضایی/ اسطوره همیشه زنده
- زبان بهمثابه مقاومت؛ در یادِ بهرام بیضایی
- در اندوه فقدان چهره شاخص موج نو سینمای ایران؛ بازتاب جهانی درگذشت بهرام بیضایی
- با موافقت شورای پروانه فیلمسازی؛ پروانه ساخت سینمایی برای ۷ فیلمنامه صادر شد
- در پاسداشت استاد بیبدیل هنرهای نمایشی ایران/ بیضایی، تاریخ و علامت تعجب
- در سوک سیاوش که از شاهنامه رفت
- یادبود بهرام بیضایی؛ ایرانی بودن بار بزرگی است بر دوش ما
- بریژیت باردو درگذشت
- برای رفتن غریبانه شیرین یزدانبخش؛ وصیتی به مثابه گلایه
- «کفایت مذاکرات» و خندههایی که از دل موقعیت میآیند
- «پرهیجان: نبرد برای اوبر»؛ چطور میتوانیم آرزوی شکستِ نجاتبخشمان را داشته باشیم؟
- درباره بازیگران زن مولف سینمای ایران/ ترانه علیدوستی؛ آخرین بازیگر زن مولف
- درباره اهمیت خواندن فیلمنامه اشغال بیضایی پس از جنگ ۱۲ روزه /بیگانه آزادی نمی آورد
- بهرام بیضایی درگذشت
- «موبهمو»؛ خط به خط، نفس به نفس، چهره به چهره
- در بیست و چهارمین دوره جشنواره؛ ۱۴ اثر از سینماگران ایرانی در داکا نمایش داده میشود
- از ۱۰ دیماه؛ «مرد خاموش» به سینماها میآید
- «بامداد خمار»؛ در منزلت فرودستی
- در ستایش سینمای بیچیز؛ همه چیز داشتن در عین بی چیزی
- آیین پایانی یازدهمین دوره انتخاب آثار برتر ادبیات نمایشی / گزارش تصویری
- شیرین یزدانبخش درگذشت
- افسانهای در حبس؛ سرنوشت «چریکه تارا»
- اقتباس بهمثابه ابزار فهم جامعه/ از روایت تراژیک تا روایت عاشقانه
- «دیدار بلوط»؛ بازگشتی به شکوه یک خاطره
- اشغال بهرام بیضایی وزمانه پس از جنگ ۱۲ روزه/به بهانه ۵ دی سالروز تولد بهرام بیضایی
- «سامی»؛ روایتی انسانی از جنگ بیپایان
- سینمای مستقل ایران را به رسمیت بشناسید
- گیشه سینما در دست کمدیها/ دو فیلم جدید اکران شدند
- اعلام بودجه فرهنگ و هنر در سال ۱۴۰۵
- مصوبهای برای حذف وزارت فرهنگ؛ مصوبه «سیاستهای صوت و تصویر فراگیر»؛ تعارض با جمهوریت





