سینماسینما، مهناز عظیمی
«حیوان» محصول مشترک آرژانتین و اسپانیا به کارگردانی آرماندو بو جونیور که برای اولین بار در نمایش آسیایی خود در سومین روز جشنواره جهانی فیلم فجر در ایران به نمایش در آمده است. این فیلم یک درام پر کشش و تعلیق روانشناختی ست و دست و پا زدن های یک مرد را برای زنده ماندن نشان می دهد. این فیلم به زیبایی روابط نزدیک ترین انسان ها را در شرایط سخت مورد تحلیل قرار می دهد آن هم طوری که توان هر گونه قضاوت را از مخاطب می گیرد.
آنتونیو مرد میانسالی ست که در رفاه کامل با خانواده ی ۵ نفره اش ( همسر و سه فرزند) زندگی می کند و در یک کارخانه ی تولید گوشت سَِمت بالایی دارد، یک روز از خواب بیدار می شود و پس از صرف صبحانه در کنار افراد خانواده به ورزش صبحگاهی می رود و ناگهان بیهوش روی زمین می افتد، آنتونیو بدون هیچ علت منطقی هر دو کلیه اش از کار می افتد و برای زنده ماندن نیاز به کلیه اهدایی پیدا می کند اما طبق قانون کشورش یا باید در صف اهدای عضو باقی بماند یا از طرف نزدیک ترین کسانش عضو بگیرد. او که در ابتدا با خوش خیالی گمان می کند پسر نوجوانش به او کلیه می دهد در کمال ناباوری در روز عمل پسرش از جلوی در بیمارستان فرار می کند و او در اوج ناامیدی مجبور می شود دو سال در انتظار صف اهدای عضو باقی بماند چیزی که گویی فقط یک تله است برای اینکه او را هر روز به مرگ نزدیک کند. یک روز او در بیمارستان حین دیالیز متوجه مرگ یکی از دوستانش می شود که او نیز مدت ها دیالیز می شد و در صف انتظار اهدای کلیه بود. این مرگ تلنگر عمیقی به آنتونیو می زند، تلنگری که زندگی شرافتمندانه و به ظاهر ارزشمند او را دستخوش تغییر و شخصیت آنتونیو را متحول می کند.
نکته اینجاست: او نمی خواهد بمیرد، مرگ را یک ظلم تحمیلی از طرف نظام حاکم بر جامعه اش می بیند و برای همین با تمام قوانین و چارچوب های آن مبارزه می کند. خرید و فروش عضو در کشور آنتونیو غیر قانونی ست و او تنها به صورت قانونی اجازه دارد در صف انتظار بماند! اما او تمام تلاشش را می کند تا بر خلاف مسیر قانونی سیستم حاکم بر جامعه و زندگی اش عمل کند اما این زنده ماندن غرامت گزافی دارد که آنتونیو باید آن را به بهای از دست دادن خانواده اش بپردازد.
خانواده آنتونیو شاید نماد یک نظام تحمیل شده ی اجتماعی به او باشد. قوانینی که سلامت کامل نوجوان او را به زندگی پدرش ترجیح می دهد. قوانینی که اعلام می کند پدر و مادر باید جان بدهند تا فرزندانشان زندگی درست داشته باشند و اهدای یک عضو از طرف پسر نوجوان به پدرش از نگاه جامعه ی حاکم کاری غیر عادی و نامرسوم و حتی خودخواهانه از طرف یک پدر است.
آنتونیو با تمام وجودش در مسیر روایت از این تفکر منزجر می شود تا جایی که از همسر و خانواده اش بیزار می شود او تمام خانه و شاکله ی زندگی خانوادگی باب میل اجتماع خود را برای بدست آوردن یک کلیه می فروشد و در پایان فیلم زمانی که همه چیزش را از دست داده در کمال ناباوری لبخندی از رضایت و سلامت بر چهره ی او نقش می بندد.
فیلم حیوان یک فیلم صددرصد مخالف نظام اجتماعی و تفکر حاکم بر جامعه ست، آنتونیو جور دیگر دیدن زندگی و حتی ذات انسانی را به مخاطب یاداوری می کند، یک جایی مخاطب به این شخصیت برای انتخاب چنین زندگی به ظاهر متفاوتی حق می دهد. اما واقعیت این است که ۷۰ در صد مخاطبان آنتونیو را در انتهای فیلم دوست ندارند چون از نگاه تفکر حاکم بر جامعه، همیشه یک پدر باید خودش را فدای زندگی و خانواده اش کند و مردی که زندگی خودش را به مرگ ترجیح می دهد و برای بدست آوردنش منافع مادی خانواده اش را نادیده می گیرد از نگاه آنها منفور است و باید مورد مجازات قرار بگیرد و مستحق هیچ خوشبختی و رضایتی نیست.
لینک کوتاه
مطالب مرتبط
- علیرضا رضاداد: ادغام بخش ملی و بینالمللی فیلم فجر نیازمند بازنگری است
- سید رضا میرکریمی: حکمرانان سنسورهای حقیقتیاب هنرمند را جدی بگیرند
- فاطمه جواهرساز: نباید خودمان را از صحنههای بینالمللی بازار فیلم حذف کنیم
- ساختن سخت است، ویران کردن آسان/ چهلمین جشنواره فیلم فجر و چند نکته مهم
- کوچه قهر و آشتی/ جشنواره فیلم فجر و جامعه مدنی
- مصاحبه اختصاصی سینماسینما با جواد نوروزبیگی (بخش چهارم و پایانی)/ انتقاد نوروزبیگی از ادغام جشنوارههای جهانی و ملی فجر
- عبدالحسن برزیده: سخنانم درباره جشنواره جهانی فیلم فجر برعکس منتشر شد
- شوخیهای برخی با جشنواره جهانی فیلم فجر
- انزوای ایران و جشنوارهی جهانی فیلم فجر
- وقتی عربستان اهمیت سینما را بهتر از ما میداند
- کمال تبریزی: تلفیق دو جشنواره جهانی و ملی فجر، اشتباهی بزرگ و جبرانناپذیر است
- مهدی حسینیوند: نگذاریم دستاورد چند ساله جشنواره جهانی فجر از دست برود
- اظهارات امیر اسفندیاری درباره ادغام ۲ جشنواره جهانی و ملی فجر
- گفتوگوی تصویری سینماسینما با علیرضا شجاعنوری درباره ادغام ۲ جشنواره جهانی و ملی/ درخت را از ساقه نبرید
- میرکریمی: مطمئن هستم خلاء یک جشنواره بینالمللی ایرانی به زودی و به شکلی دیگر برطرف خواهد شد
نظر شما
پربازدیدترین ها
آخرین ها
- ما درون خمره گیر افتادهایم/ نگاهی به آخرین اجرای اثر برجسته لوییجی پیراندللو در ایران
- «خواب مرد مرده» به صحنه میآید
- جایزه اصلی جشنواره سالونیکا به فیلمساز ایرانی رسید
- با نمایش ۱۰ روزه؛ «تلماسه ۲» نیم میلیارد دلاری شد/ پیشی گرفتن از فیلم نخست
- فوت فیلمنامهنویس «سخنرانی پادشاه»/ دیوید سیدلر درگذشت
- فصل سوم «داستانهای فوتبال» به آنتن شبکه ورزش میرسد
- رشید کاکاوند راوی «مجنون آن لیلی» شد
- آغاز حراج نوروزی شمارههای رند همراه اول
- با ۸۰ سال تولید فیلم و سریال؛ آتش یک استودیوی قدیمی در قاهره را از بین برد
- با ۸ و نیم دور چرخیدن دور خود؛ فیلم رایان گاسلینگ رکورد گینس را شکست/ برای تعداد معلق خوردن ماشین
- اکران آنلاین «ویلای ساحلی» و ۲ فیلم دیگر
- هدیه نوروزی سوینا؛ انتشار نسخه ویژه نابینایان «پدرخوانده» با صدای پیمان معادی
- در هشتمین جشنواره ملی نوآوری برتر ایرانی؛ محصول «اعطای اعتبار با توثیق سیمکارت» نوآور معرفی شد
- در پی بالا رفتن اجاره بها؛ سینماهای خیابان شانزهلیزه بسته میشوند
- صدور ۱۷ پروانه ساخت غیر سینمایی
- آغاز اکران آنلاین «کاپیتان من» در نمایش خانگی
- چند تماشاگر برای فیلمهای نوروزی به سینما رفتند؟
- ۵ انیمیشن ایرانی در اسپانیا نمایش داده میشود
- لباس پارتیتور و گردنبند «پروین» به موزه سینما اهدا شد
- مستند مرکز گسترش در اکران نوروزی یک پلتفرم/ از کیارستمی تا رزاقکریمی
- یادداشت بلومبرگ بر سریال «شکوفههای شانگهای»/ اولین سریال تلویزیونی وونگ کار وای، نوستالژی دهه نود
- لیندا کیانی و آرمین رحیمیان بازیگران «ماه پنهان» شدند
- کنارهگیری آگنیشکا هالند؛ ژولیت بینوش ریاست آکادمی فیلم اروپا را بر عهده میگیرد
- دعوت هندیها از اصغر فرهادی
- گزارش مراسم رونمائی از کتاب «دندان گرگ»/ یک داستان حماسی شهری
- میراث پدر/ نگاهی به فیلم «شطرنج باد»
- با حکم دادگاه؛ «قهرمانِ» فرهادی تبرئه شد
- آغاز پویش مردمی همراه اول برای کمک به سیلزدگان سیستانوبلوچستان
- یک رکورد دیگر برای «تمساح خونی»؛ ۱۱.۵میلیارد فروش در ۷ روز
- اکران «اتاق فرار» در ۱۱ شهر