سید محمد بهشتی معتقد است تنها «دلواپس» سینمای ایران باید سازمان سینمایی کشور باشد بنابراین آنهایی که حاشیه درست میکنند بیشتر «بهانهجو» هستند. در ادامه بخشهایی از صحبتهای او را میخوانید:
-وقتی امروز در سال ۹۴ به سینمای دههی ۶۰ نگاه میکنم، میبینم تجربهای که در سینمای آن دههی رخ داد، نه فقط برای کسانی که در سینما مدیریت میکنند، بلکه میتواند برای مدیریت کل کشور آموزنده باشد.
-باید بپذیریم که بعد از انقلاب چیزی به نام سینمای دهه ۶۰ اتفاق افتاد در حالی که همهی قرائن دلالت میکرد که ما اصلا سینما نداشته باشیم، چون خیلی از کشورهایی که درگیر جنگ شدند در برهه جنگ سینمای خود را از دست دادند، ولی سینمای نوین ما در زمان جنگ ظهور پیدا کرد. این سینما، سینمایی بود که در قیاس با تاریخ سینمای ایران شرایط متفاوتی داشت و میخواست خود را با شرایط عمومیای که بعد از انقلاب حاکم بود، تطبیق دهد.
-اگر قرار باشد توصیهای به مسوولان فعلی سینما کنم، این را میگویم که سینمای دههی ۶۰ دو ویژگی داشت که باید مورد توجه قرار گیرد. نخست جنبههای اقتصادی و صنعتی سینما که مربوط به دههی ۶۰ است.
-اصطلاح دلواپسان اصطلاحی است که آنها خودشان برای خود ایجاد کردهاند و فکر نمیکنم اینها دلواپس باشند، اگر اینطور بود باید در دولت قبل هم دلواپسیهایی را ابراز میکردند که نکردند. اینها بهانهجویان هستند و هر کاری بکنیم بالاخره بهانهای میتراشند.
-همان موقع هم این فکر را داشتیم که مثلا فیلمهای اول یک جشنوارهی جداگانه داشته باشند یا مثلا کارهایی که در کنار فیلمسازی رخ میدهد مثل عکاسی یا گرافیک، جشنوارههای خارج از جشنواره فیلم فجر داشته باشند تا به طور مستقل بررسی شوند. پس با این نگاه اگر مرور فیلمهای خارجی هم به یک بنیه و بضاعت مشخص رسیده باشد، اشکالی ندارد که مستقل شود.اما نکتهای که در اینباره وجود دارد این است که جشنوارهی فجر یک برند است و در دنیا به همین نام شناخته میشود. پس باید مراقب باشیم این برند صدمه نبیند و موجودیت آن که همان هویت اصلیاش یعنی تولیدات داخلی است،حفظ شود. در نتیجه معتقدم این جداسازی براساس تعریف و هویت جشنوارهی فیلم فجر صدمهای به کیان آن نمیزند.
-در دنیا جشنوارههای زیادی برگزار میشود و ما میتوانیم از یک منظر آنها را به دو گروه تقسیم کنیم. یکی کشورهایی که خودشان تولید جدیای ندارند، اما جشنوارههای بزرگی برگزار میکنند.ما نیز قبل از انقلاب چنین تجربهای را داشتیم و جشنوارهی «تهران» زمانی اوج گرفت که سینمای ما ورشکست شده بود. این جشنواره هویت مستقل خود را داشت بدون اینکه دغدغهای برای تولید داشته باشد. نوع دیگری از جشنوارهها و جوایز هم هستند که آیینهی پیش روی سینمای آن کشور محسوب میشوند، مثل اسکار که حیاتاش وابسته به تولید سینمای آمریکاست. جشنوارهی فجر ما هم از نوع دوم است و کاملا به آن چیزی که در این کشور تولید میشود متکی است.
-بالاخره جشنوارهی فیلم فجر زمان خاصی دارد و حتما باید در دههی فجر برگزار شود. اگر بخواهیم همهی آنها را در دهه فجر حبس کنیم فرصت تنفس به بخشهای جنبی داده نمیشود ولی اگر هر کدام جدا شوند میتوانند در آسمان موضوع خود بهتر پرواز کنند. در این شرایط اگر بخش بینالملل در همان دههی فجر و با همان عنوان بود به برند فجر آسیب میزد، چون حتی برای جشنوارهی کودک هم آرم و لوگوی جداگانه تعریف شد که دیگر به آن فجر گفته نشود.
-دربارهی فارابی و شعاری که خودم دادم یعنی همان «به امید روزی که فارابی نباشد»، تصور میکنم بهتر است وضعیت فارابی را در همان سالها بررسی کنم که چه اتفاقی برایش رخ داد. این بنیاد از روزی که تاسیس شد تا زمانی که من آنجا را ترک کردم چند بار تغییر ماموریت داد، یعنی ذات فارابی به این شکل بود که هر جا خلأیی وجود داشت ظاهر میشد و به محض اینکه آن خلأ پر میشد کارکرد فارابی در آن حیثیت از بین میرفت. این شعار از روز اول به عمل درآمد ولی بعد دیگر، این اتفاق برای فارابی نیفتاد.
-در طول آن سالها سینمای ایران مثل این بود که دستش لای در مانده، درد میکشد و کاری هم نمیتواند بکند اما در دورهی جدید درها باز شده و دیگر دستش لای در نیست، هر چند هنوز کمی درد دارد ولی آنچنان کار بزرگی انجام نشده است.
-حاشیه برای سینمای ایران همیشه وجود داشته و در دهه ۶۰ هم بود. در آن شرایط ما نیز تلاش می کردیم مسائل سینمای ایران را حل و فصل کنیم. البته حاشیه همیشه چیز بدی نیست و نباید از آنها فقط رنج ببریم.
-این حاشیهها در حکمِ خط اول خیلی منطق ندارند. میتوان با خطهای پشتی صحبت و مسائل را بر آنها آشکار کرد. ما فقط عدهای کفن پوش را که جلو میآیند میبینیم و نباید فقط به آنها اکتفا کرد بلکه باید سراغ پشت صحنه رفت و دید چه خبر است. آن وقت متوجه میشویم اگر واقعا مسئلهای هست حتما باید برطرف شود. در غیر اینصورت تنها دلواپس، باید سازمان سینمایی باشد. باید دلواپس کیان سینمای کشور باشد، همچنان که هست. وقتی اتفاقی پیش میآید که رئیس سازمان سینمایی واکنش نشان میدهد بخاطر این است که دلواپس است وگرنه میتوانست بگوید من پروانهی ساخت و نمایش میدهم و باقی اتفاقات به من ارتباطی ندارد.
-سازمان سینمایی و وزارت ارشاد دلشان نمیخواست مثلا برای فیلم «رستاخیز» چنین مشکلاتی پیش آید. البته این را هم نباید فراموش کنیم که بهانهجویان تریبونهای پرسروصداتری را نسبت به آن زمانی که ما مدیریت میکردیم در اختیار دارند.
-این حبسی که سینمای ما در طول ۲۰ سال گذشته دچارش شده باعث شده است که عدهای باور کنند اندازهی سینمای ما همین اندازههای کوچک است، در حالی که ما به اندازه کل قاره آفریقا فیلمساز خوب و بالقوه داریم. باید فضا را برای این جهان جدید آماده کنیم ولی به نظرم این سینما را به لحاظ صنعتی، اقتصادی و فرهنگی دستکم میگیریم و این دستکم گرفتن باعث ضایع شدن آن میشود.
منبع: ایسنا
لینک کوتاه
مطالب مرتبط
- آیا سیر تطور نمایش خانگی، کابوسی برای تلویزیون و سینماست؟
- مهر آمد، سینما هم میآید؟!
- سینمای ایران در دهه آینده/ به مناسبت روز ملی سینما
- چرا دراماتیک نیستیم؟/ سینمای جزئیات، سینمای کلیات
- فصل جدید همکاری سینما و تلویزیون با تشکیل کارگروه مشترک
- صِفر، نوزده/ سوءتفاهم دربارهی مفهوم قضاوت
- عاشقانی که چراغ صحنه را روشن نگاه داشتهاند
- مواضع تند و تیز وزیر پیشنهادی ارشاد/ خانه سینما وجاهت قانونی ندارد، فیلمها ضدارزش و غیراخلاقیاند
- مردی که زیاد میدانست/ در یادبود حمیدرضا صدر
- تا کی به انتظار؟!
- سینما و دههای که شصت بود!
- لیست فیلمهای سینمایی ایرانی فیلمخانه ملی منتشر شد
- سواد رسانهای و جامعه ایرانی
- برشهای کوتاه/ تلاقی نقاشی و سینما (ون گوگ)
- سینماها در ایتالیا دوباره تعطیل شد/ اعتراض سینمادارها به اقدام دولت
نظر شما
پربازدیدترین ها
- محمد رسولاف با «دانه انجیر مقدس» به کن باز میگردد
- کارگردان کانادایی که عاشق فرهنگ ایران شد/ ماتیو رانکین: از سینمای ایران تاثیر گرفتهام
- تحلیل رسانههای فرانسوی از حضور فیلم رسولاف در بخش مسابقه کن/ یک انتخاب سیاسی
- فیلم ترنس مالیک به جشنواره کن نرسید/ لیلا حاتمی با مریم مجدلیه به ونیز میرود؟
- سینماسینما/ گفتوگو با کن لوچ درباره «بلوط پیر» و دیگر چیزها/ امید، فعالیتی سیاسی است
آخرین ها
- معرفی همراه اول بهعنوان کارفرمای برتر سلامتمحور
- «در سایه سرو» از جشنواره ایتالیایی جایزه گرفت
- فیلم ایرانی نامزد قدیمیترین جایزه سینمایی اروپا شد
- کیوسکهای دیجیتال نخستین اپراتور سلامت کشور رونمایی و نصب شد
- تحلیل رسانههای فرانسوی از حضور فیلم رسولاف در بخش مسابقه کن/ یک انتخاب سیاسی
- فیلمهای «رکوردزن» و زنگ خطر برای آینده این سینمای محترم!
- «هواخوری» روی صحنه میرود
- تمدید مهلت شرکت در جشنواره «خیمه شب بازی»
- سینماسینما/ گفتوگو با کن لوچ درباره «بلوط پیر» و دیگر چیزها/ امید، فعالیتی سیاسی است
- نسخه ویژه نابینایان «همسر» با صدای مسعود فروتن منتشر میشود
- نمایش «شیرین» کیارستمی در جادوی سینما بنیاد حریری
- آغاز ثبتنام دهمین دوره کارآموزی همراه اول
- تتلو در دادگاه: عذرخواهی میکنم
- مستانه مهاجر داور جشنواره الجزایر شد
- فیلم ترنس مالیک به جشنواره کن نرسید/ لیلا حاتمی با مریم مجدلیه به ونیز میرود؟
- «آقای قاضی» به شبکه دو میآید
- واکنشها به گفتگوی عضو هیئت مدیره نماوا/ شورای صیانت خانه سینمای ایران بررسی میکند
- محمد رسولاف با «دانه انجیر مقدس» به کن باز میگردد
- بستههای همراه اول ویژه حج ۱۴۰۳ اعلام شد
- چرا «سرزمین مادری» فعلا متوقف است؟
- اکران «همسایه شما، زهره» در هنر و تجربه/ پوستر فیلم رونمایی شد
- کمال تبریزی به دبیری جشنواره فیلم اقوام ایرانی نرسید
- معرفی نامزدهای دومین جشنواره «عروسکخونه»
- «ایستاده با گرگ» نامزد دریافت جایزه از جشنواره دهلی نو شد
- کیلین مورفی، بهترین بازیگر مرد آکادمی فیلم و تلویزیون ایرلند/ پیروزی «اوپنهایمر» کامل شد
- شمشیرها برق میزنند/ نگاهی به فیلم «شوگان»
- اردیبهشتِ تئاتر شهرزاد با سه نمایش
- مستندی از «حمید سهیلی» در موزه سینما نمایش داده میشود
- انتشار پوستر «آن دو» با تصویری از لحظه شهادت کاراکتر اصلی
- دبیر هفتمین دوره جایزه پژوهش سال سینمای ایران منصوب شد